“Waar zijn de stoelen voor de padden nou?” vroeg Kimberly aan haar moeder. Ze liepen door het veelbesproken bos. “Goed om je heen kijken, ze moeten er zijn".  

Kimberly schopte wat bladeren aan de kant. “Mag ik er dan ook op zitten?” vroeg ze. Ada zuchtte. “Ben jij een groen slijmerig beest uit het bos?” Het jonge meisje keek met grote ogen naar haar moeder. Ze giechelde. Natuurlijk was ze niet groen. En kwaken deed ze ook niet. Ze keek naar haar vingers. Nee, ook geen slijm. Ze spreidde haar vingers zo ver ze kon.  

Ze was zo nieuwsgierig naar de stoelen. Ze hoopte dat de kikkers er ook zouden zijn. Dat ze de padden kon zien zitten. Dan kon ze met ze praten. Vragen waarom er wel stoelen voor ze waren, maar geen tafels. Hoe moesten ze dan eten? Ze had zoveel vragen. Toen haar moeder er voor het eerst over vertelde, zag Kim al helemaal voor zich hoe ze in gesprek ging met haar nieuwe vriendjes. Ze zou ze aankijken in de ogen. Net als wat ze altijd deed bij haar knuffels. Ze zou ze een kusje geven.  

Met zachte handjes pakte het meisje, met vlechtjes in haar haren, haar moeder vast. Ze wilde verder het bos in. Had ineens het gevoel dat ze wist waar de padden waren.  

Ze pakte haar moeder wat steviger vast en trok haar mee. Daar, vlak bij de elfenbankjes zag ze drie groene padden op prachtige stoeltjes zitten. Stoelen van hout gemaakt. Zo'n 15 cm hoog. Er waren meer stoeltjes, alleen die waren nog leeg.  
De padden hadden allemaal hun eigen stoel. Eentje pakte een mug met zijn tong.  
Betoverd door dit prachtige beeld ging Kimberly op haar hurken zitten. Haar jurkje werd vies van het drassige zand. “Goeiemiddag,” zei ze tegen de beestjes. “Kwaak", zeiden de grote kikkers in koor. Kimberly schrok ervan. Met haar wijsvinger wilde ze de meest linker kikker aanraken. Ze zag de onderkant van zijn mond omhoog en naar beneden bewegen. Toch best wel eng, dacht ze.  
Ze wilde ze toch geen kusje meer geven. Ze waren best wel vies.  
Ze wilde weer naar huis en trok haar moeder mee. Toch bijzonder dat ze ze gezien had.