# 336 - Een liefhebbende vader

Briljant, Aurora. Met jaloezie gelezen. Die laatste zin zegt het helemaal. Top!

Geniaal! Ik kom zelf uit een gezin met 4 jongens dus weet hoe het gaat: wij kregen ook wel eens een pak op ons broek, maar niet echt een reden om daar de politie voor te bellen. Tenminste, niet in de jaren '80. Nu is het misschien anders.

Update: bedoelde je echt 'vrindjes' of was het een typo en moet het 'vriendjes' zijn. Kan allebei denk ik.

Aurora, helaas erg realistisch vrees ik. Zeer goed getypeerd.
Foutje: 3e alinea op de 3e regel ontbreekt het woordje 'mis'.

Goed verhaal, ik vroeg me even af waar het naartoe zou gaan, maar die laatste zin maakt het super af.

Lekker! Erg goed geschreven! En die vondst op het einde maakt het helemaal rond.

Oh wat is dit goed geschreven! Heel mooie invulling van de opdracht.

En zo is het maar net:

Wie zijn roede spaart, haat zijn zoon; maar wie hem liefheeft, tuchtigt hem reeds vroeg. - Spreuken 13:24

Vrijspraak!

@Pim, het is inderdaad bewust 'vrindjes'. Dit is een hele stijve vrouw die in een tijdcapsule uit pakweg de jaren vijftig leeft; daarom heb ik haar taalgebruik hier en daar met opzet wat archaïsch gemaakt.

Bedankt, Gi, ik heb het meteen hersteld.

Inderdaad realistischer dan je zou willen. Ik had zelf hele lieve, moderne, zachtaardige ouders, maar van vriendinnen heb ik wel hele andere verhalen gehoord. Die hebben jaren therapie nodig gehad.

Dank voor de complimenten, Fief, Schrijfdeb, D_V en Tony.

De rechtbank zal je pleidooi in overweging nemen, Musionius, maar verwacht er niet al te veel van ;-)

Mooi verhaal Aurora. Geef mij toch liever niet zulke ouders.

Mee eens, Katja. Ze kunnen zichzelf nog zo liehebbend vinden, maar verknipt blijven ze.

Wauw Aurora, mooi omschreven. Ook te denken dat het in sommige kringen daadwerkelijk op deze wijze gaat.

Ja, Vincent, lastig voor te stellen, hè? Ik vind het moeilijk om me in zo'n hoofdpersoon in te leven, maar uiteindelijk lukt dat wel een beetje, net zoals een acteur dat doet. Echt meeleven is echter onmogelijk.

Ik vind de vorm - een pleidooi in de rechtszaal - een mooie vondst en het is goed geschreven.
Ik weet niet aan wie ik meer een hekel heb: de vader met losse handjes, of de moeder die het allemaal maar goed vindt.
Met plezier gelezen!

Dank je, Musonius.

Nee, ik vind ze zelf ook allebei even akelig. Ik probeer nog wel aan te geven dat deze vrouw in haar eigen jeugd ernstig gehersenspoeld is, maar dan nog....

Ik vind nog steeds net te veel jouw oordeel in haar woorden klinken. Maar wel krijg ik de rillingen van dit verhaal, dus het werkt wel.