Op mijn man valt niks aan te merken. Niks. Hij is een goede vader en een goede echtgenoot. Hij heeft zijn hele leven niets anders gedaan dan keihard werken en hij heeft alles voor zijn gezin over. Hij zal nimmer naar andere vrouwen kijken en vertelt altijd de waarheid. Nooit doet hij moeilijk over geld, zoals andere mannen. Als ik wat nodig heb voor mezelf of voor de kinderen, dan hoef ik maar te vragen en ik krijg het. Hij gunt ons alles en koopt zelden iets voor zichzelf. ‘Geven schenkt veel meer voldoening dan nemen,’ is zijn motto. Zo'n man is het.

Waarom de buren de politie hebben gebeld, is me een raadsel. Waarschijnlijk omdat ze van een andere kerk zijn dan wij en het niet met onze predikant eens zijn. Dat heeft kwaad bloed gezet. Alle kinderen schreeuwen wel eens en huilen doen ze ook allemaal; dat heeft niks te betekenen.

Mijn man houdt meer van zijn kinderen dan van zichzelf en hij zou ze nooit kwaad doen. Nooit. Hij heeft misschien een beetje een ouderwetse manier van opvoeden, maar daar is niks mis mee. Het is helemaal niet goed als ouders beste vrindjes met hun kinderen willen zijn. Ouders horen gezag uit te dragen en duidelijke grenzen te stellen, zeker bij kinderen die op jonge leeftijd al zo opstandig en eigengereid zijn als de onze. En ik weet zeker dat ze alle zes niks dan de diepste dankbaarheid jegens hem zullen voelen als ze eenmaal volwassen zijn. Zo is het mij en mijn vader ook gegaan.

Alstublieft, wees genadig, edelachtbare; mijn kinderen hebben hun vader hard nodig. Als u hem naar de gevangenis stuurt, ben ik ten einde raad, want wie moet dan de duivel uit hen slaan?