#336 Morgen ga ik terug
Vandaag ben ik bijna geraakt door een scherpschutter. Ik stond te dicht bij een raam. Net toen ik een stapje achteruit zette, hoorde ik de kogel zo’n dertig centimeter naast mijn hoofd inslaan. Natuurlijk schrok ik erg, je bent een idioot als je daar niet van zou schrikken! In oorlogen zijn sluipschutters niet veel minder dan de goden, ze hebben meer over je leven te zeggen dan welke andere malloot! Waar de gemiddelde jihadist zomaar in het rond schiet, bezitten die sluipschutters over materieel dat zo nauwkeurig is dat voordat je het weet je leven afgelopen kan zijn. Van de mortieren en raketten hoor je tenminste nog dat ze in aantocht zijn!
Ik dook na de impact meteen naar de grond. De rest van de groep FSA vechters zochten eveneens dekking, ook al stonden zij veilig. Ja die kalfskoppen stonden wel goed daar! Ze hadden mij bevolen poolshoogte te nemen bij dat vervloekte raam. Ik was nota bene van Nederland naar Syrië gereisd om hen te helpen tegen de vijanden van Syrië, maar ondanks mijn verre reis en mijn mogelijke opoffering voor hun vaderland gaven ze mij de gevaarlijkste opdrachten. Wat haat ik deze lui met hun Arabisch gebrabbel waar ik over het algemeen niet veel van begrijp. Ja, ze maken optimaal gebruik van me. Natuurlijk, dat had ik ook gedaan als ik hen was. Waarom heb ik dat nooit eerder bedacht? Was ik maar niet zo naïef! Dan had ik dat vliegtuig naar Adana en later die auto naar Idlib nooit genomen!
Nadat enkele seconden later de paniek mijn lichaam verlaten had, kroop ik naar het veilige deel van het gebouw. Een vechter kwam op mij af. Op zijn rug zat een raketwerper. ‘Ik hoop dat je hem opblaast,’ zei ik in het Engels maar ik snapte zelf ook wel dat hij dat niet kon verstaan. In plaats van de raket af te schieten zoals ik graag had gewild, knielde hij bij mij neer. Zijn stoffige handen raakte mij aan en haalde kleine scherven uit mijn haar. Hij zei iets in het Arabisch wat waarschijnlijk ‘ik heb water’ betekende. Ik dronk paar slokken warm water uit zijn veldfles en gaf de man een hand.
Morgen ga ik terug.
Ik vind het spannend…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Ik vind het spannend geschreven, maar versta er niks van. Dat zal aan mij liggen, waarvoor bij voorbaat excuses.
Ook versta ik niet wat dit enigszins de opdracht invult, maar ook daarvoor excuseer ik me bij voorbaat.
Toch lekker enigszins!
Ik vind het prachtig…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Ik vind het prachtig geschreven. Hier en daar spelling technisch wat schoonheidsfoutjes, maar ik begrijp je idee: de uitgereisde IS volger/medestrijder krijgt hier weinig tot geen sympathie, maar zoals jij het beschrijft in dit stuk wel degelijk.
Een paar puntjes van commentaar.
Hoi Le Grand Bleu, met dank…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Le Grand Bleu, met dank aan Pim begrijp ik het verhaal beter en zie nu de invalshoek die je gekozen hebt. Goed gevonden en geschreven.
Goed verhaal, ik begreep het…
Lid sinds
4 jaar 1 maandRol
Goed verhaal, ik begreep het bij het lezen wel. Je weet een verwerpelijk sujet een menselijk gezicht te geven.
Op enkele foutjes ben je al gewezen.
Interessant verhaal,…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Interessant verhaal, inderdaad, gelukkig tenminste één man die zich menselijk toont.
Bedankt voor de reacties, ik…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Bedankt voor de reacties, ik vind het leuk om te lezen wat jullie er van vinden! @Pim ik heb het aangepast haha, bedankt. Ik maak nog veel van dat soort foutjes.
Wat betreft het schrikken, ik heb het bewust zo beschreven omdat ik een aantal maanden geleden een documentaire heb gezien waar ongeveer hetzelfde gebeurde. Ik denk dat het verhaal enerzijds ongeloofwaardiger word als ik zou schrijven dat HP heel erg zou schrikken aangezien soldaten wel vaker in benarde situaties komen. Anderzijds snap ik wel heel goed jouw punt want als ik HP nog erger laat schrikken word het verhaal krachtiger.
Nog af en toe zit je oordeel…
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
Nog af en toe zit je oordeel verstopt in dit verhaal maar voor het merendeel niet. Knap gedaan en het levert veel spanning op bij het lezen, wat goed is.
Enigszins laat. Dit is een…
Lid sinds
4 jaar 1 maandRol
Enigszins laat. Dit is een relevant verhaal. Stel dat je een idealistisch persoon bent en je ziet het van veraf? Niemand weet ook echt wie of wat de vijand is, zo lijkt het mij.
Het schijnt ook veel te gebeuren, dat buitenlandse strijders (voor wie dan ook) al vrij snel genezen omdat vrede en een opgelade telefoon toch prettiger is.
Je zult er maar wonen en gewoon je land en leven terugwillen. Het is een oorlog met alleen verliezers.
Ik vind dat je dit goed hebt geschreven.