Opdracht #335 - Weerbarstig landschap

Jij ziet winderige, monotone, zwarte velden, ik zie rijke grond; sappige kluiten klei die mooi zijn van stoerheid en knoestigheid, en vol van belofte. Jij vindt het hier te doods, ik geniet van de verontwaardigd krijsende meeuwen, die als enige de stilte verstoren en massaal en brutaal hele velden in bezit nemen om dan plotseling met zijn allen weer op te vliegen en luidruchtig over de horizon te verdwijnen, naar de zee. Jij vindt het uitzicht saai, ik verlies mij in de enorme wolkenluchten, die steeds in beweging zijn en van minuut tot minuut de lichtinval doen veranderen en spannende schaduwen over het land trekken.

Jij weet nog niet dat zich hier in de zomer een wonder voltrekt. De klompen zwarte klei ondergaan dan een metamorfose tot goudgeel graan, dat altijd zonlicht uitstraalt, ook al is het bewolkt. Kom dan nog eens terug op deze plek en zie hoe sommige boeren de randen van hun velden ingezaaid hebben met een uitbundig bloemenmengsel om insecten te verleiden. In juli barst het land daar in de allerfeestelijkste kleuren uit. Sta hier even stil op een vroege zomerochtend en je zult alleen het gezoem van insecten horen - nergens een auto, zelfs niet in de verte.

Je haalt je schouders op over de platte horizon, waar niks lijkt te gebeuren. Maar zie je die eeuwenoude molens en de zadeldaktorentjes op de middeleeuwse wierden wel?

Als je dit landschap niet kent, weet je niet dat je de geschiedenis er aan af kunt lezen. Kijk, die onhandig kronkelende waterloop was ooit een machtige zeearm die ver het land in drong. En daar, die aarden wal die nu nergens meer toe dient en nergens naar toe gaat? Dat is nog een stuk dijk van 800 jaar geleden, toen vrome monniken hier naar toe kwamen om de aarde te beschermen tegen de overstromingen die haar zo vruchtbaar hebben gemaakt. Nu kun je hier veilig wonen, maar het land, als erfgenaam van de zee, is nog steeds dynamisch: als het klimaat op blijft warmen, rukt de zee misschien ook weer op en is de cirkel rond. Dan verdwijnt het land en wordt er weer nieuwe vruchtbare klei neergelegd.

Maar voorlopig gaat er niets boven Groningen.