#335 Heuvels en herinneringen

Hoi Jac, ik kan uit je verhaal nog niet opmaken of het om een happy place gaat. Je beschrijft eerder de teleurstelling dan de euforie van het bereiken van de top. Of ik moet het verkeerd gelezen hebben.
Sommige zinnen heb je cursief geschreven, ik weet niet of het meerwaarde heeft.
Verder het verhaal met plezier gelezen.

Haar leven was niet het beste de laatste tijd geweest. Haar daden hadden haar niet verrast, eerder teleurgesteld. Net als de mensen. En nu was ze hier. Waar rondom de wind haar herinnering van de heuvels ophaalde en naar haar toebracht. Waar ze zag wie ze was en wie ze wilde zijn.

Dit leest als een begin van een groter verhaal, waarin duidelijk wordt wat in dit stukje bedoeld wordt. Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar. 

Ja, een happy place is het bepaald niet, wel een hele mooie verstilde.

Een paar dingetjes:

Een druppel valt altijd omlaag.

'Haar leven was niet het beste de laatste tijd geweest' vind ik niet mooi klinken, eerder krom.

Wijd schrijf je zo.

Al met al vind ik de stijl wat geforceerd.

Ze moest alles even van zich af laten glijden. De ruis moest eerst uit haar hoofd. Er moest mogelijk een verwachting worden bijgesteld. En daarna kon ze relaxen en voelen.

Ik vind dit menselijk. Ik denk het te herkennen. Zelf loop ik graag lange afstanden. Om mijn hoofd leeg te krijgen en om een beetje tot de kern te komen. Maar het kost me vaak 15 tot 20 km om enigszins de schoonheid van de omgeving om me heen te zien. En dan is dat een Happy Place. Ademen, zien, voelen, rust. Zoiets. Dat meen ik te lezen hier. 

Jac,  mooi hoe je met de cursieve zinnen aangeeft hoe je in jezelf reflecteert terwijl de tekst in de derde persoon is geschreven. Ik ben fan en ben het met Katja eens wat de kromme zin en 'weid' betreft, maar niet aangaande de druppel want die kan ook blijven hangen.

Hoi Jac, bijzondere invulling van de opdracht; het bereiken van de top, inclusief prachtige schets van omgeving en beleving. Tegen het einde raakte ik wat in de war, ik vermoedde door de omslag naar een depressieve stemming een dramatisch einde. Dat bleef me gelukkig bespaard.
Graag gelezen!

Goed beschreven, ik herken iemand die eerst nog even de echte wereld moet achterlaten voor het besef van de schoonheid van deze plek binnenkomt!

Haar leven was niet het beste de laatste tijd geweest. 

er hapert wat aan deze zin voor mijn gevoel!
 

Omne animal post coitum triste.

Mooi geschreven. Als zelf een happy place je niet meer gelukkig kan maken, is het einde zoek.

De alinea:

Haar leven was niet het beste de laatste tijd geweest. Haar daden hadden haar niet verrast, eerder teleurgesteld. Net als de mensen. En nu was ze hier. Waar rondom de wind haar herinnering van de heuvels ophaalde en naar haar toebracht. Waar ze zag wie ze was en wie ze wilde zijn.

bestaat uit kromme, cryptische en geforceerd poëtische zinnen en kan volgens mij in zijn geheel geschrapt worden, maar verder vind ik het een mooi verhaal.

Bedankt voor jullie feedback en reactie! Heel fijn! Ik heb de opdracht op het laatst wat aangepast en ben jou @musonius gevolgd om dat stukje bijna op het eind er helemaal uit te halen. Het wordt er denk ik dan inderdaad mooier van. Bedankt!
@Madrid en @Dinneke jullie veronderstellingen waren juist. Het gaat er inderdaad over dat ze eerst alles van zich af moest laten glijden en dat het daarna pas een Happy Place kan worden. Tenminste dat gevoel heb ik zelf erg beleefd toen ik in Schotland was. En daarom wilde ik dat hier ook beschrijven. 
 

 Ze liet het komen en ze liet het gaan.

Mooie tekst en goed gevoel. Well done @jac