#335 De Deur

De Deur

Ze leefde op een plek waar altijd stilte heerste, waar de kleinste, zachtste geluiden oorverdovend klonken. Het was een plek waar alles steriel was, als een lege, net schoongemaakte kamer in een psychiatrisch ziekenhuis. Er waren geen kleuren. De muren hadden alleen wittinten, de gordijnen en deuren, de tafels en stoelen en zelfs het bed, alles was wit onder een hard fel licht. De bewoners droegen witte kleren, spraken zelden, alleen in noodzaak en op fluistertoon.
Ze zocht verbinding, vond die niet. Ze voelde dat ze anders was dan de bewoners. Ze verlangde naar meer dan deze witte wereld. Er moest toch iets anders zijn, dacht ze.
Een glimp schoot door haar hoofd. Een woord, groen. Het ontschoot haar weer, ze kon het niet vasthouden. Ze keek rond en begon te lopen.
Kamer voor kamer liep ze het gebouw door, stond vol spanning voor elke deur die ze tegenkwam, hopend op iets anders. Maar achter elke deur vond ze eenzelfde teleurstelling.
De zoektocht had haar moe gemaakt. Ze ging op een bed liggen en sloot haar ogen. Ze zuchtte diep, maar voelde geen rust. Zelfs achter haar oogleden was het wit. Langzaam zakte ze weg in een onrustige slaap.

Een half uur later sprong ze geschrokken op. Ze keek naar voren. Zag het ze goed? Een prikkelend gevoel van opwinding maakte zich van haar meester. Recht voor zich zag ze een bruine houten deur. Eentje zoals ze hier nog nooit gezien had. Ze voelde zenuwen, herkende het gevoel niet. Wat gebeurde er met haar?
Zenuwachtig, maar ook nieuwsgierig liep ze voetje voor voetje naar de deur. Ze stak haar hand uit en liet deze over de smalle planken glijden. Ze hadden een prachtige, diep roodbruine kleur. Het oppervlak van het hout voelde glad en aangenaam aan. Ze zag de nerven van het hout als tekeningen over de deur lopen.
De deurklink zat links.  Ze pakte het koele metaal beet en duwde hem omlaag. De deur ging zachtjes piepend open. Ze zette haar voet over de drempel.
Ze keek om zich heen en glimlachte. Overal zag ze kasten vol met boeken in alle kleuren. Het rook naar papier. Ze herkende de ruimte. Een bibliotheek, ze was weer thuis. Hier wilde ze blijven.