We staan op de stoep van de Amsterdamse benedenwoning in de rivierenbuurt waar ik eind jaren ’90 heb gewoond.

‘Bel jij aan?’, zegt mijn dochter.

‘Ok, maar als het niet uitkomt dan gaan we meteen hoor.’

Ik druk op de bel en wacht gespannen af.

De deur gaat open en daar staat een jonge man, ergens midden 20, met donker krullend haar en een lichtblauw overhemd waarvan de bovenste knoopjes los zitten.

‘Hallo.’

‘Ja, hoi. We waren in de buurt, ik heb hier 25 jaar geleden gewoond en mijn dochter is hier geboren.’

‘Echt? Wat gaaf! Willen jullie binnenkomen?’

‘Ja, mag dat? Komt dat wel uit?’

‘Ja, joh, kom binnen maar let niet teveel op de troep.’

We lopen voorzichtig achter hem aan. In het kleine voorhalletje word ik overspoeld door de bekende gronderige lucht van vroeger. We lopen door en komen in een grotere hal waar alle kamers op uitkomen. Tot mijn verbazing ligt daar nog steeds hetzelfde zwart/wit-geblokte linoleum op de vloer. De slaapkamerdeur staat op een kier en ik vraag mij af of de muren nog dezelfde oudroze kleur hebben. De keuken is flink gemoderniseerd. De geur van tomatensoep komt mij tegemoet. We lopen door naar de kamer en suite met de mooie glas-in-lood schuifdeuren. Het doet mij deugd dat die er nog altijd in zitten. Het tapijt is echter vervangen door een stoere houten vloer. Ik ruik de geur van pasgeboren baby’s en zie de jonge moeder in de voorkamer op de bank zitten. Op de ramen zit het plakplastic wat ik ooit heb aangebracht tegen inkijk van de straat.

‘Bedankt dat we mogen rondkijken. Het brengt een hoop mooie herinneringen naar boven.’

Ik kijk opzij naar mijn dochter die zich nauwelijks kan voorstellen dat haar moeder hier als vrijgezelle vrouw met een goede baan kwam wonen. Dat haar vader er als jonge man een paar jaar later bij in trok. Dat zij hier is geboren.

Ik kijk de tuin in waar nog dezelfde witte kiezelsteentjes liggen die ik ooit heb laten storten. Ik zie mezelf nog staan op mijn trouwdag in mijn witte bruidsjurk omringd door mijn ouders. Ik zie mezelf weer voor de openslaande deuren staan met mijn dochter in mijn armen wiegend op de muziek van Stevie Wonder ‘Isn’t she lovely’. En ik kijk opzij naar de vrouw die ze nu is geworden.