Acht jaar geleden was de laatste bakker in ons dorp ten einde raad. Hij had de gerechtigde pensioenleeftijd intussen ruimschoots overschreden en zijn gezondheid herinnerde hem er geregeld aan dat het beter was om het voor bekeken te houden. Maar hij had geen zoon of dochter die de familietraditie kon verderzetten. Dat alle jonge mensen hier zijn vertrokken en er geen enkele geïnteresseerde opstond om het dorp van brood te blijven voorzien, deed hem met de handen naar het haar grijpen. Hij besloot dan maar zijn beste klant te vragen om de zaak over te nemen. De man, chirurg van opleiding maar groot broodliefhebber, moest daar niet lang over nadenken. “Ik beloof je dat ik ervoor zal zorgen dat er altijd een bakker in het dorp zal blijven.” Sinds zijn lippen dat antwoord vormden, was de inhoud van een boterhammendoos hier nooit meer dezelfde.

Met grote goedbedoeldheid – want wie wil zijn dorpsgenoten nu 13,6 kilometer laten rijden voor het dichtstbijzijnde brood – en een even groot gebrek aan baktalent, voorziet hij het dorp al die tijd van brood. Ik zou kunnen schrijven dat het de straten vult met een hongerigmakende, warme geur, dat je vrolijk wordt van de krak als je er je tanden in zet en dat het elke dag op is voor je er erg in hebt. Maar de dorpelingen komen, gezondheidshalve, niet voor het brood. Wel voor wat de bakker op de broodzakken tekent. Om de recepten van de oude bakker te volgen, wat hem zonder het zelf te weten in de verste verte niet lukt, moet hij zijn hersenen in de grootste bochten wringen. Terwijl zijn klanten het gepaste geld bij elkaar zoeken in hun jaszak, kriebelt hij enkele lijnen op de broodzak die op de toonbank ligt te wachten. In een opluchting dat hij even niet aan de ingewikkelde recepten moet denken én als signatuur, “want mijn klanten komen toch maar mooi elke dag in de rij staan voor mijn brood”.

Nu hoor ik je denken waarom niemand die man dan voorzichtig zegt dat zijn brood toch niet echt lijkt op dat van zijn voorganger. Wel, intussen heeft iedereen al genoeg alternatieven gevonden voor zijn dagelijkse boterham. Het is dan niet met zijn brood, toch fleurt de bakker het leven van de dorpelingen op. Hij moest eens weten in hoeveel huiskamers zijn broodzakken ingelijst aan de muur hangen. En de eenden in het park hoor je ook niet klagen.