#332 't Liep tegen het nieuwe jaar

“Johan? U spreekt met  Harry, zoon van Paul Bolden.”
“Harry? Dat is lang geleden . Hoe oud ben je nu?”
“Net dertig geworden.”
“Jij was amper drie toen je laatst bij ons was. “

Nadat Laura en Paul naar Quebec uitweken,  schreven ze regelmatig over hun wedervaren, maar onze contacten verwaterden.  Dan volgde plots die onthutsende scheiding, twee jaar na de geboorte van Harry, die wij leerden kennen toen hij met Laura voor de kerstdagen even in het land was.

Vele kerstmissen later  stuurde Paul  een foto van de magische plek, ergens op een heuvel in een Canadees woud, waar hij oudejaarsnacht doorbracht met zijn zoon.
‘Hier geen lawaaierig gedoe zoals op Times Square’ schreef hij: ‘enkel een onbeschrijfelijke sterrenhemel  en  in het woud lichtjes van native indianen die het nieuwe jaar met een vreugdevuur verwelkomen.’
Ik antwoordde dat het mijn diepste verlangen was ooit op Nieuwjaarsnacht ‘to be with you fools on the hill.’

Harry vervolgt:  “Ik vond jouw naam  in een oud telefoonboekje.  Pa verjaart binnenkort en ik wil  zijn vroegere studievrienden uitnodigen op een verrassingsfeestje.“ 
“Daar wil ik beslist niet ontbreken, voor wanneer moet ik mijn ticket bestellen?”
“Hoeft niet, wij komen naar België. ”

In de feestzaal  gonst het van de begroetingen. De surprise is totaal. Paul dacht met  de Belgische  familietak kerst te vieren maar deze vrolijke bende heeft hij niet verwacht. Het weerzien met de vrienden is oergezellig en uitbundig. Wanneer haast iedereen huiswaarts is gekeerd zit ik met vader en zoon na te kaarten.  Een kwarteeuw is lang om bij te praten. Paul pinkt een traan weg als hij het heeft over zijn scheiding met  Laura en de recente dood van zijn vader. Wordt niet ieders bestaan doorweven met draden van leven en dood?  Zoals ‘immens’  past bij vreugde hoort het ook bij verdriet. Dan komen ook momenten van geluk aan bod. Straks wordt Paul opa. De vader in spé naast hem glundert.

Paul praat  honderduit. Harry en ik komen niet aan het woord.
“Je merkt dat mijn vader rechten heeft gestudeerd”, schertst Harry.
“Tabernacle”, repliceert Paul in zijn Canadian French.  
 “Pa, besef je wel dat je al heel de tijd in het Québécois aan het praten bent tegen  Johan?”
Paul kijkt mij verschrikt aan. Dan merk ik de zo typerende guitige blik in zijn ogen. Als een volleerd rechtspleiter vraagt hij streng: “Heb jij mij verstaan, Johan?”

Al  is mij hier en daar een woord ontgaan,  antwoord ik: “Zeker, Meester, ik heb haast alles verstaan en wat ik niet verstond heb ik begrepen.”
Dan glimlacht Paul  breeduit  naar zijn zoon: “Tu vois, mon fils c’est  ça la vraie amitié. Wij hebben mekaar zolang niet meer gezien of gehoord maar vanaf het eerste woord dat wij vandaag wisselden leek het of wij het gesprek  van jaren geleden weer opnamen.”
Terwijl  stoelen op de tafels worden gestapeld  stappen wij op en sluit Harry zijn pa en mij in de armen: “Happy New Year, blood brothers.”