Het geluid van de sirene stierf langzaam weg. Ik had gedaan wat ik moest doen: knallen. Niet op een gewone manier, maar dat maakte mij niet uit.

Tot mijn grote frustratie heb ik lang moeten wachten op mijn moment van glorie. We moeten eerlijk zijn: als vuurpijl verlang je naar die kreten van bewondering. Eerst lag ik een jaar in de vitrine van de winkel. Honderden mensen heb ik naar binnen gelokt met mijn felgele kleuren, maar uiteindelijk werd ik als afdankertje meegegeven aan de gelukkige die de duizendste klant bleek te zijn. Daarna heb ik jaren moeten wachten in een vochtige kelder, maar dit jaar zou het dan toch gebeuren. Het was kantje boordje. Iets met een virus blijkbaar, maar de gelukkige nam het niet zo nauw met de regels en ik werd nog net mee gegrabbeld.

Ik voelde mij niet echt top, maar toch zou ik schitteren. Mijn lont werd aangestoken en eerst sputterde ik nog even. De frustratie van jaren stilliggen, speelde me parten. Maar toen de gelukkige kwam kijken, ontplofte ik. Recht in zijn gezicht. Het waren geen kreten van bewondering die ik hoorde, maar dat kon mij niet deren. Kreten waren kreten.