Mijn leven beschrijven? Is dat nodig? Ik denk niet dat ik zo’n interessant leven heb dat het iemand zou kunnen interesseren. Maar kom, als je er om vraagt.

Ik ben lang geleden geboren, vraag me niet wanneer, het lijkt eeuwen geleden.  Een licht gesis, aanwakkerend tot een doffe knal, dat is wat ik me herinner uit mijn vroegste jeugd.  Ik groeide goed, ging steeds sneller. De innerlijke gloed, eigen aan de jeugd, deed me deugd. Maar toch, er knaagde altijd iets. Alsof  mijn energie een andere uitweg zocht.

Met de jaren kwam wat meer gezapigheid in mijn leven. Het ging allemaal wat trager. Tegelijkertijd voelde ik een uitbarsting naderbij komen. Opgebouwde stress?  Frustratie?  Ik wist toen niet wat het was maar ik voelde er mij al bij al goed bij. 

Die uitbarsting  is gebeurd nu! Ik ben daarmee aan het laatste deel van mijn leven begonnen,  het mooiste. Helemaal open gebloeid.  Niets moet nog, laat maar gebeuren.  Mijn energie en  drift  zijn verpopt tot sierlijkheid en gratie.

Natuurlijk voel ik ook weemoed. Stukje voor stukje dooft mijn leven uit.  Het is goed geweest.  Wat blijft is wat warmte, een herinnering, een neerdwarrelend restje as. Meer hoeft voor mij niet.