Uit China kom ik. Fuzhou, om precies te zijn. Als je daar in de haven op je tenen gaat staan, een beetje rekt en strekt, zie je aan de overkant Taiwan liggen. Daar hebben ze ruzie mee, de mensen. Met de Taiwanezen. China tegen Taiwan. Dat is toch zeker meteen al één tegen nul. Groot tegen klein. Taiwan kan nooit winnen.

Ik kan ook nóóit winnen. Ook te klein. Hoog in de lucht val ik gewoon helemaal in het niet bij die grote donderwonders met al hun kleurenpracht. Geen beginnen aan voor mij. Ik floeps maar wat, daar laag aan de hemel.

Maar zeg, aan diezelfde hemel kleurt ook een beetje hoop! Voor mij dan. Want nu heb ik van horen zeggen, toch al horen zeggen op de boot al, die vier lange weken onderweg naar Rotterdam, dat het allemaal niet door gaat zeg! Afgelast! Corona!

Dus, ik heb zitten denken (tijd zat!) ik heb een jaar lang de tijd om te groeien! Ik spring een gat in de lucht! Ik word ook een grote jongen! Ik ga groeien. Ik groei in dit magazijn naar 2022 en knal straks als hoogste aan het firmament! Als een grote, volwassen pijl.