Met tegenzin sloeg Hannah het portier dicht. Ze knikte kort naar de makelaar, trok haar sjaal strak en met haar handen in haar zakken volgde ze mam naar binnen. Ik haat huizen kijken, dacht ze bij zichzelf. Zeker als het vroor. Mam liep kittig op haar hoge hakken de kamer rond, wees dolenthousiast in alle windrichtingen en kirde telkens we een hoek omdraaiden. Precies een kleuter in een snoepwinkel. Genant. Heel genant. Zeker omdat ze hier niet alleen waren, er liepen immers nog bezoekers rond. Het huis was deze keer echt vet, moest ze toegeven. De voorkant had een overdekt terras, zoals je soms in country-films ziet. De statige ramen gaven uit op de besneeuwde achtertuin, die overliep in glooiende velden, waardoor je eindeloos ver kon zien. Misschien zou deze verhuis beter meevallen dan de vorige, mijmerde Hannah. Maar ze was niet van plan haar enthousiasme nu al te laten merken.

Kordaat liep ze de trap op, haar blik op haar schoenen gericht. Zo zag ze de bezoekers niet die de trap afkwamen. Ze botste tegen een bruine hoodie met zwarte krullen. De krullen gingen opzij en twee amandelvormige kijkers staarden haar aan. Zijn caramelkleurige huid was gaver dan welke instagramfilter ooit.

Het meisje bleek even verbaasd als hij zelf. Haar brutale blauwe kijkers leken zich in de mijne vast te haken.Haar hartvormige gezicht werd omringd door een bos rode haren. Zijn favoriete kleur. Een leeuwin met sproetjes. De knalgele muts kon haar manen amper temmen.

Hannah rilde en toch gloeide haar hoofd als een ton kerstlampjes samen. Welke oen heeft dit ooit vlinders genoemd, dacht ze. Plots hoorde ze het gekir van mam. “Oh Hannah, dit is mevrouw Dupont. Geef eens een hand, wil je? Verward schudde Hannah beleefd de hand. Hoe lang stond ze hier al? “Dit is mijn zoon Robin, net vijftien geworden, hé Robin?” kakelde mevrouw Dupont op haar beurt. Robin nam mijn hand en hield hem net iets te lang vast. “Ha-hallo, Ha-Hannah”, bracht Robin uit. “Zo, zo, wij gaan nog even naar boven”, besloot mam. Terwijl we elk onze weg verderzetten, bleven we naar elkaar staren.  Hannah heet ze dus, dacht Robin. Met haar kleurige lapjesjas leek ze precies op een iets te grote pipi langkous, een vrolijke kleurenexplosie. Op de overloop bleef Hannah even staan. Geluidloos vormde Robin met zijn lippen een woord, en wees naar boven. Ze keek nog eens. Zolder, zolder! Dat bedoelde hij.

Ze liet mam bij de makelaar en zocht nerveus de zoldertrap. Ze klom naar boven en opende het luik. De zolder leek wel een vergeten antiekwinkel. De meest vreemde curiositeiten stonden kris kras door elkaar, en het stof danste in de zilveren lichtbundels. Plots kraakte de vloer achter me. Hannah draaide haar vliegensvlug om en slikte even. Onwennig stonden ze voor elkaar. “Mooi zicht”, verbrak Hannah de stilte, en wees naar de ramen, het was opnieuw licht beginnen sneeuwen, en het uitzicht was adembenemend. Ze kon haar wel voor de kop slaan, kon ze nu echt geen coolere zin bedenken? Robin glimachte breed. Zelf haar stem is mooi! Hij nam haar gezicht in zijn handen. Hannah nam de touwtjes van zijn hoodie en trok hem dichter naar haar toe. Hun neuzen botsten even, en ze giechelden.