#329 Als een dief in de nacht

Ik sta al een uur lang voor het grote huis. Mijn tenen voel ik niet meer, ondanks de wollen sokken en de gevoerde laarzen die ik draag. Ik wil zo graag in beweging komen, maar weet dat ik geduld moet hebben. Volgens buienradar exact nog tien minuten. Dus neem ik een laatste slokje van de lauwe koffie uit mijn thermoskan en kijk ik hoopvol naar de zwarte hemel boven me.

Geruisloos dwarrelen dikke sneeuwvlokken naar beneden. In een mum van tijd verdwijnt de oude, grijze sneeuwlaag en hult de straat zich in maagdelijk wit. De nacht houdt zijn adem in en de stilte bereikt een diepte die alleen de winter kan opeisen. Dit is het moment dat ik in beweging kom. Als volleerd lid van het gilde manoeuvreer ik tussen de sneeuwvlokken door, geluidloos en onzichtbaar. Ik kijk achterom en zie tevreden hoe mijn voetsporen direct worden opgevuld door de witte betovering van deze koude decembernacht.

Net als ik de gouden ringen op het aanrecht naast het zeeppompje zie liggen, hoor ik achter me een hoge stem.
'Wat doe je?'
De vraag wordt met kracht naar me toe geslingerd en heel even vrees ik een geduchte tegenstander, maar als ik me omdraai zie ik een tenger meisje in een veel te groot, verwassen t-shirt. Ze staart me vanuit de woonkamer woedend aan. Haar ogen fonkelen vervaarlijk, net als de schaar die ze op me richt. Haar korte blonde haar, dat in slaperige toestand alle kanten uitstaat, compenseert echter ieder spoortje agressie met een achteloze onschuld.
Ik kan een glimlach niet onderdrukken en hef in overgave mijn handen omhoog.
'Op heterdaad betrapt. Dat gebeurt me niet vaak.' Ik zet behoedzaam een stap in haar richting, want ook al voel ik dat ik niets te vrezen heb; die schaar heb ik liever uit de weg.
'Blijf staan!'
Het meisje wijst met de punt van de schaar precies tussen mijn ogen.
Ik stap weer terug en onwillig bewonder ik haar vaste hand.
'Luister, als jij die schaar laat zakken, dan ben ik weg. Hier hoeft geen geweld aan te pas te komen.'
Ik zet een pas opzij en schat mijn situatie in. Met één welgemikte zet duw ik haar en de schaar moeiteloos uit mijn weg, maar iets houdt me tegen.
Het meisje spiegelt mijn beweging; ze staat nu pal voor de kerstboom, het schijnsel van de lichtjes omringt haar met een zacht aura. Ze is net een kerstengel; een woeste kerstengel, met een schaar in plaats van een harp.
Een onbedwingbare nieuwsgierigheid overvalt me en voordat ik het in de gaten heb, floep ik het eruit: 'Hoe heet je?'
Het meisje, even uit haar evenwicht, kijkt me bevreemd aan. Dan herpakt ze zich.
'Wat maakt jou dat in godsnaam uit', bijt ze me toe,' als je toch alleen maar van me wilt stelen.'
Ze heeft gelijk. Waarom zou ik haar naam willen weten? Het zou genoeg moeten zijn dat ik weet hoe ik hier zonder inmenging van de politie vandaan kom.
In plaats daarvan glijdt mijn blik naar de losse hals van haar vormeloze t-shirt dat vrij zicht biedt op haar sleutelbeen. Een zachte lijn die rijst en daalt op het ritme van haar ademhaling.
'Hé!'
Haar schrille stem brengt me bij zinnen.  Met drie passen ben ik bij haar, draai geroutineerd de hand met de schaar op haar rug en houdt haar een ogenblik dicht tegen me aan.
Ik voel haar hart door de dunne stof van het shirt tegen mijn borstkas kloppen en een paar seconden lang staar ik in haar donkere ogen. Dan laat ik los en ren richting de voordeur.
Op het moment dat ik de drempel over spring, hoor ik haar achter me. Ik kijk niet achterom, maar vang nog net haar woorden op.
'Lily... Ik heet Lily'.
Mijn buit heb ik niet binnen, maar als ik in de ijzige nacht verdwijn, glimlach ik van oor tot oor.