Hoi WS75, ik heb je verhaal een paar keer moeten lezen. Je gebruikt erg lange, ingewikkelde zinnen waarin je dan nog het een en ander probeert te verklaren. Hierdoor ben ik aan het eind van de zin al kwijt hoe de zin begon. Dat kan uiteraard ook gewoon aan mij liggen. 

Een zachtgrijs, uniform wolkendek --- dat is een omschrijving van een laag sneeuw die ik nog niet gezien heb. Ik weet niet of ik aan zachtgrijs zou denken. 

blikkenvangen ---- is dit een bestaand werkwoord? Moet het dan niet blik vangen zijn?

100 procent  ---- honderd procent

Juist dat hele vluchtige maakt haar natuurlijk 100% perfect, want is niet alle menselijke contact besmeurd met minstens een fractie eigenbelang, risicomijding of desnoods gebrek aan zelfkennis? 

Mooi geschreven! Sfeervolle personificatie van de sneeuw, bijvoorbeeld, maar gewoon, fijn qua woordgebruik en zinsbouw. Goed gebruik van de naamkwestie van de koffieketen. Tikje interessanterig gebruik van Murakami, maar oké, het speelt een rol in het verhaal, dus daar komt het verhaal mee weg.

Hallo kleinmeester,

Even wat losse opmerkingen bij een verhaal dat ik best graag gelezen heb, maar toch...

Bij zachtgrijs uniform denk ik niet bepaald aan 'lieflijk'. Het stukje over de hoofdpersoon kan ik niet volgen, maar ik begrijp, denk ik, dat dit over het perfecte meisje gaat. Echt belangrijk welke koffie je bestelde vind ik het niet. Je gebruikt erg veel metaforen wat op mij overkomt als opgeklopte lucht, maar dat kan best een kwestie van smaak zijn.

Kortom: wat veel mooischrijverij, maar licht als een sneeuwvlokje

Erg goed verhaal hoor, dat ik ademloos heb ge- en herlezen. Prachtige beschrijvingen die nooit 'gebruikt' voelen en mij rechtstreeks weten te verplaatsen in die tijd, die omgeving, dat seizoen. Mooie structuur ook. Een rijk verhaal vol ontroerende milde zelfspot dat verbaast door de haast achteloze kwaliteit die de schrijver tentoonspreidt. Ik ben fan.

Tot mijn schande moet ik bekennen nog nooit van Murakami te hebben gehoord. Na dit stuk en wat gegoegel ben ik wel wijzer. Ik ga er eens achteraan.

Als je mij jouw verhaal had voorgelezen, zou ik aan jouw lippen gehangen hebben.Aan een pen hangen, laat staan aan een klavier kan natuurlijk niet.  Moet iemand daar geen uitdrukking voor uitvinden?

De tekst trekt me mee en het moment waarop hij het meisje ontmoet vind ik wondermooi beschreven. De inleiding is misschien wat lang, maar dat vind ik niet storend. Ook ik weet niet wie Murakami is, verdere informatie ga ik nu zeker opzoeken, al wordt er in de tekst natuurlijk wel wat duidelijkheid gegeven en dat is mooi verwerkt in het verhaal.

Wat een mooi verhaal WS75! De aanloop naar de ontmoeting is inderdaad lang, maar draagt zeker bij aan de ontknoping, heel trefzeker; 'Dat zij het was.' Je gebruikt geen clichés in de omschrijving, je omschrijft haar ook niet, maar het is overduidelijk dat ze het is. 'Zo voelt dat dus.' Lichtvoetig, in mooie zinnen ( bv De grote schrijver zelf zou nog geen bijzin aan mijn vluchtige ontmoetingen besteden) en met zelfspot geschreven! 

De eerste alinea voegt voor mij persoonlijk niets toe, en je kunt nog eens kritisch naar je zinnen kijken, en overbodige woorden weghalen. Bijvoorbeeld: Maar de hoofdpersoon waar ik het minste (en later het meeste, want zijn omvangrijkste boek was op dit verhaal gebaseerd) tijd mee mocht spenderen, bleef me het sterkst bij. De woorden tussen haakjes voegen voor mij niets toe. En 'waardoor ik toen het gebeurde totaal niet in de gaten had wat er gebeurde.' Hier mag het woordje 'totaal' weg. 

Hoi WS75, je eerste alinea bracht mij in een sfeer, die daarna bij me bleef en waar ik met volle teugen van heb genoten. Heerlijk verhaal, mooie spanning.
Voor mij blijft er maar één vraag over: waar, o waar, kan ik die meeneemkoffietent vinden? Ik wil gaan kijken of zij daar nog werkt, ik wil ervaren hoe ze naar mijn naam vraagt.
Ik hoop nog veel van je te lezen op dit forum.