Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#329 Warme genegenheid

17 december 2020 - 16:59

Een winters zonnetje schijnt op de veranda. Vannacht is er sneeuw gevallen en vanmorgen heeft hij met zijn baas een flinke wandeling door het bos gemaakt. Hij ligt nog na te genieten. Sneeuw is leuk. Een beetje koud, maar dat deert hem niet. Hij laat zijn kop op zijn poten rusten en luistert naar de vogels die in de boom druk met elkaar discussiëren.

Vanuit zijn ooghoek ziet hij haar dichterbij komen. Hij volgt haar door de spleetjes van zijn ogen. Deze dame kent hij nog niet. Zeker nieuw in de buurt. Ze ziet er verwaarloosd uit, mager ook; persoonlijk houdt hij meer van het mollige type. Van het andere soort, wel te verstaan.
Haar zwarte vacht is niet zo mooi als van die blaaskaak hiernaast en ze loopt ook minder gracieus. Blijkbaar kan de sneeuw haar minder bekoren, bij elke stap schudt ze het witte spul van haar poten. Eens kijken hoe dichtbij deze kattenkop durft te komen.

Bij de trap blijft ze staan en neemt haar tijd om hem te observeren. Ze zag hem vanmorgen al met zijn baas op pad gaan. Hoewel ze niets van zijn soort moet hebben, intrigeerde zijn verschijning haar. En zoals hij daar ligt: een stoer lijf markante kop, krachtige poten.
Wauw!
Meteen beseft ze dat ze dit hardop gezegd heeft, want hij opent zijn ogen en kijkt haar met zijn grote bruine ogen aan. Ze springt in de vluchtstand, maar iets in zijn ogen weerhoudt haar.

Zei ze wauw? Hij tilt zijn kop op en kijkt haar verbaasd aan. Hij staat nou niet bepaald bekend als de hotshot van de buurt. Zijn mondhoeken krullen omhoog.
Ze rilt. Waarom blijft ze daar in de sneeuw staan?
‘Dag schoonheid.’

Haar hart slaat over. Wat een mooie stem. Niet zoals ze gewend is van de meeste van zijn soortgenoten: opvliegend, nors en arrogant.
‘Hallo,’ reageert ze verlegen. Ze haalt vlug een poot over haar snoet.

‘Ik heb je nog niet eerder gezien.’
Ze draait haar kop naar het huis aan de overkant van de straat. ‘Sinds gisteren.’
‘Hoe heet je?’
‘Tja, eigenlijk heb ik geen naam.’
Verbaasd kijkt hij haar aan. ‘Natuurlijk wel. Wat zegt je baas dan tegen je?’
‘Nou, gewoon, Kat. Rotkat als ze kwaad is en als de fles leeg is, Kutkat.’
Hij hoort de pijn in haar stem en zijn hart huilt om haar. Zijn baas is zelden kwaad op hem.

‘En jij? Hoe noemen ze jou?’
‘Brutus, aangenaam.’
‘Wauw, stoer.’
De kou trekt verder in haar botten en verlangend kijkt ze naar zijn poten. Wat zou ze daar lekker warm kunnen liggen. Ze gaat op de eerste tree zitten. Daar is het in ieder geval droger.

‘Moes,’ zegt hij ineens.
‘Hè?’
‘Ik denk ineens aan de knuffel van mijn kleine baasje. Daar lijk je wel een beetje op. Ze sleept hem overal mee naar toe en noemt hem Moes.’
Er verschijnt een glans in haar ogen.
‘Wat een mooie naam.’
‘Oké, dan noem ik je voortaan Moes.’
Ze herhaalt de naam een paar keer zachtjes voor zichzelf en een warm gevoel doorstroomt haar koude lijf. Ze rilt, maar dit keer niet alleen van de kou.

Brutus schuift uitnodigend zijn voorpoten iets uit elkaar.
Hij ziet dat ze even verstijft, maar dan loopt ze op hem af en nestelt zich tussen zijn poten. De warmte van zijn lijf is zalig en ze begint uitbundig te spinnen.
‘Ik vind je lief, Brutus.’

Achter hen kijkt een drietal vertederd door het raam naar het tafereel op hun veranda.

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2020 - 18:56

It was snowing 🐈🐈 and dog 🐕🐕🐕 ;-). Heel leuk verhaal, Cats is er groot mee geworden en leven als kat en hond kan ook gewoon als tegenpolen elkaar aantrekken. Weer lekker geschreven.

Spellinkje: dicht bij is in dit geval dichtbij.

De perspectiefwisselingen vond ik een tikkie verwarrend: halverwege zou je een breuk kunnen aanbrengen met een rij sterretjes of zo. Maar aan het eind zijn we weer Brutus, en de zin daarna zijn we de drie vertederde mensen.

Groetjes!

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2020 - 19:18

Hoi Kruidnagel, ik probeerde het verhaal vanuit het perspectief van beide personages te schrijven. Dat komt niet helemaal uit de verf, begrijp ik. 

Dichtbij of dicht bij, that's the question. Ik twijfelde erover en heb ff gegoogeld. Of ik heb het verkeerd begrepen (wat ongetwijfeld mogelijk is), maar volgens Onze Taal moet het als twee losse woorden geschreven worden. 

https://onzetaal.nl/taaladvies/vlakbij-vlak-bij/

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2020 - 19:22

Mooi lief verhaal Fief, kan zo naar Walt Disney. Een opmerking: in het begin gebruik je twee keer kort na elkaar iets over zijn kop die op zijn poten rusten. That's all.

 

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 december 2020 - 21:03

We zijn nu al heel dichtbij. We zijn al heel dicht bij een oplossing. 

Dus grofweg: zonder spatie als het los staat, en met spatie als het zou zijn: 'hoe dicht bij me​​​​​ deze kattenkop ...'

Lid sinds

4 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 december 2020 - 12:47

 

Wat leuk en verrassend! Goed beschreven ook dat de thuissituatie van Moes niet zo prettig is, gelukkig is het einde mooi. Lief kerstverhaaltje.

 

Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 december 2020 - 12:16

Leuk verhaal, Fief. Gelukkig zijn niet alle katten en honden vijanden. Om op je conversatie met Kruidnagel in te gaan: je zou ook kunnen overwegen om het perspectief van de kat cursief neer te zetten; dan is het onderscheid duidelijker.

Hij hoort de pijn in haar stem en zijn hart huilt om haar.

Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik al uit de context halen dat zijn hart om haar huilt, dus dan is het expliciteren niet nodig. Dat vul ik als lezer dan liever zelf in. 'Hij hoort de pijn in haar stem. Zijn hart huilt.' is dan al voldoende.

De laatste zin van het verhaal vind ik erg leuk, dat plaatst alles weer in perspectief.

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 december 2020 - 12:47

@Martijn, ik kreeg hier ooit de opmerking dat cursief alleen mag voor quotes in een vreemde taal, nu ja 'kats' mag daar misschien ook toe gerekend worden.

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 december 2020 - 16:17

Hoi Martijn, bedankt voor het lezen en je suggesties. Ik ga erover nadenken. Cursief is inderdaad voor quotes in een vreemde taal.
Ik weet niet of 'kats' hiertoe behoort :-)

Lid sinds

11 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 december 2020 - 17:26

Hoy Fief,

Wat een prachtig verhaal. Ik heb er van genoten. Knap hoor !

Voor mij was het leuk dat je vanuit zowel de hond als de kat vertelde.

Mooi kerstverhaal. Dank u.

Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 december 2020 - 11:44

Dank voor de tip @Gi en @Fief. Ik lees nu 'De ontdekking van de hemel' van Mulisch  en daar gebruikt hij ook cursief, al is dat een gesprek tussen twee engelen. Misschien was het vroeger gebruikelijker dan nu.

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 december 2020 - 11:59

Martijn, wie het ooit bedacht heeft weet ik niet maar ik vind het gebruik van cursief of een verandering van lettertype juist een verrijking in getypte of gedrukte teksten, die vroeger in geschreven teksten niet bestond.  Ik weet niet of het in andere talen ook een regel is. Het gebruik ervan in het Nederlands beperken en vernauwen tot een vreemde taal vind ik dan weer een verarming. Mogelijk spreken de engelen in de hemel van Mulisch 'Engels'?:-)

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 december 2020 - 12:11

Hoi Fief, jaloersmakend, zo mooi en ontroerend als je de voorzichtige toenadering van deze twee beschrijft. Geheel in winterse sfeer, inclusief de feel good die zo hoort bij de decembermaand. En een mooi happy end, daar ben ik gek op.
Ik heb genoten, zoals vaker bij jouw inzendingen!

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 december 2020 - 17:46

Hoi Fief, er is hierboven al veel gezegd. Over stukken tekst in cursief schrijven; ik doe dat wel vaker in verhalen. Misschien is het technisch niet helemaal correct, maar je bent meester over je eigen tekst;-) Je kunt eens kijken hoe het staat, en of je het zelf prettig vindt lezen.

En over je verhaal; een lief winters sprookje, dat ik met een glimlach op mijn gezicht las. Een creatieve invulling van deze opdracht, niet romantisch maar wel ontroerend. Je omschrijving van Brutus, hoe hij Moes door zijn oogharen dichterbij ziet komen, vind ik treffend. Heel honds. En ik zie voor me hoe de kat de sneeuw van haar pootjes schudt, zoals katten dat inderdaad doen. Een tip waar hierboven ook al iets over gezegd werd; kijk kritisch naar je zinnen en schrap overbodige woorden. Bijvoorbeeld: 'Hij ligt nog helemaal na te genieten.'- het woord 'helemaal' mag weg. En hier, uit de eerste alinea, over de vogeltjes: die in de boom druk met elkaar aan het discussiëren zijn. wordt dan: die in de boom druk met elkaar discussieren. Denk hierbij ook aan actief taalgebruik; zo min mogelijk hulpwerkwoorden gebruiken.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 januari 2021 - 11:33

Na al die jaren hoop ik dat mijn kat ook eens tussen de poten van mijn hond kruipt. Mooi die zachte toenadering, leuk verhaal Fief! Groetjes, V.