‘…dus je ziet het al aankomen: hij paste niet door het raam. Hup, terug naar beneden, langzaam natuurlijk want anders zaten we al meteen opgescheept met brandhout ter waarde van een klein fortuin. De trap dus. De trap waarvan we wisten dat hij net breed genoeg zou moeten zijn, of net niet, in ieder geval, de trap zelf zou nog wel lukken, daar hadden we toch redelijk wat vertrouwen in. Het was die draai op het tussenverdiep, die scherpe bocht steil omhoog, al was het maar voor een tree of vier. Maar we hadden een idee: we steken hem met de onderkant naar voren recht de badkamer in, en dan in z’n achteruit met de voorkant verder omhoog. Nee, ik bedoel, niet wijzelf, de mannen die hem kwamen leveren. Voor ons was die kast toch veel te zwaar. Enfin, als we eenmaal dat punt bereikt hadden, zeiden we tegen elkaar, zou het in principe toch moeten lukken. En ergens hadden we gelijk, de trap op bleek inderdaad het probleem niet, met wat gesteun en gepuf en enkele beschadigingen aan muren en houtwerk waren die mannen dus tot boven geraakt. Bijna dan. Want toen zat er doodleuk een plafond in de weg. In ieder geval, ik zal je de verdere details besparen, feit is dat hij nu hier staat, zoals je ziet. En eigenlijk, ik weet niet wat jij ervan vindt, maar wij keken elkaar laatst eens aan en moesten toch bekennen dat die kast hier best goed past. Je ziet hem nu vaker, en anderen ook natuurlijk. ‘’Alsof het zo had moeten zijn’’, zei iemand een keer, maar dat vind ik allemaal net wat te zweverig. En toch, er kleeft nu wel een verhaal aan vast, ik bedoel, niet dat die kast opeens zo speciaal is, maar toch…’