Het platform is verlaten. De verf laat los. Het licht is langzaam uitgedoofd. Het is stil nu. De zee is stil. Slechts het ruisen en kabbelen van het water om de poten is te horen. Zelfs de meeuwen zijn stil. Stil in de mist.

De stem van het platform zal nooit meer schallen over de Noordzee, zal voor altijd zwijgen. En langzaam zal alles verdwijnen in roest en zout. Langzaam maar zeker zal alles vergaan. Maar de geest van het platform zal altijd heersen over die stille plek op het water. Iedereen die er was zal het voelen. Een ieder die er eens woonde zal het voelen. De geest van het platform. Meer dan dertig jaar die stem. Meer dan dertig jaar die vrolijkheid. Meer dan dertig jaar die melancholie.

En nu, na meer dan dertig jaar, overheerst de melancholie, overheerst het verdriet. Het verdriet om de vergankelijkheid. Het verdriet om het verdwijnen, om het niet meer zijn. Een einde van een tijdperk.

Het platform is verlaten. De verf is al lang gebladderd of verdwenen. Bruine roestige binten laten het geraamte zien van wat eens een heenkomen was. Een veilig heenkomen. Een thuis. En dat huis is verdwenen, vergaan in de zilte wind van de tijd. Een stuk lamp hangt aan een draad van een van de binten en wiegt zachtjes heen en weer. De meeuwen zijn stil vandaag. Als zijn ze eerbiedig voor de nagedachtenis van dit oude huis op zee. Het is mistig. Het ruisen van de zee blijft. Het ruisen van de zee zal altijd blijven. Ook hier op deze plek. Gelukkig. Er zijn dingen die blijven als contrast op de dingen die verdwijnen...

Het platform is verlaten. Eens was het mijn thuis. Nu is het het huis van vergankelijkheid. Bruin roestig. Druipend. Bloedend. Maar nog steeds trots.
Nog steeds de dame van de Noordzee.  Langzaam zal zij verdwijnen in de zee. De zee van tijd die we altijd denken te hebben....

Maar die achteraf altijd veel kleiner is...