Opdracht #326 - De verhuizing - Onze uitkijktoren

De zon stond al hoog. Op de terrasjes is het al gezellig druk, behendige obers dansen als acrobaten tussen de krioelende toeristen en gocarts, en op het strand zijn kwebbelende kinderen in kleurrijke zwembroekjes en hoedjes al druk schelpen aan het tellen, die ze inruilen voor papieren bloemen. Mijn broertje en ik zitten op het terras van onze flat, twee hoog. Lusteloos graaien we in onze emmer schelpen. De vakantie is voorbij. Over een uurtje vertrekken we huiswaarts. Papa is achteraan met de stofzuiger aan het ruziën, en mama lapt de ramen. Langzaam verdwijnt ze achter grote kringen zeepsop, alsof ze in een gigantische wasmachine zit.

Wat zal ik dit missen! Dit terras was tijdens de warme zomeravonden ons plekje, onze uitkijktoren. Van hieruit verzinden we gekste verhalen. Mijn kleine broertje heeft een eindeloze fantasie. Aan één  visserbootje of één gek dametje met een hondje had hij genoeg. Dan gingen zijn wenkbrauwen omhoog en om zijn lippen begon een glimlach te spelen. Binnen de kortste keren vulde onze uitkijktoren zich met fanatastische avonturen die we samen beleefden.

Wat zou het saai worden volgende week in de klas, zonder mijn broertje en onze avonturen.  Als we nu eens een souvenir konden meenemen. Schelpen of zand mocht niet, dat vond mama maar vies. Iets kopen mocht dan weer niet van papa. Ik wees naar het strand. Daar zat Roselientje met haar oma. Ze draaide haar piekfijne vlechtje rond in haar handjes en staarde treurig naar haar prachtige bloemenwinkeltje. “Ooh kijk”, zei mijn broertje. “Wat is ze verdrietig. Ze blijft nog enkele dagen, maar heeft geen broertjes, zusjes of vriendjes om mee te spelen. Wat als wij nu naar haar toegingen?” Hij stopte. We mochten niet meer buiten spelen, dus plannen maken had geen zin. Opnieuw graaiden we in onze schelpen. Plots sprong mijn broertje recht. Hij nam de tennisbal met elastiek, en knoopte die aan de emmer vast. “Maar natuurlijk!”, riep ik uit. Ik sprong ook recht en begon als een gek naar Roselientje te zwaaien. “Roseline, Rooooseliiiieeen, hier, hier boven, ja hier! Kom je wat dichter? We hebben iets voor jou!”

Roseline kwam aarzelend naar de flat, haar emmertje tussen haar kleine handjes geklemd. Heel voorzichtig, en met onze tong tussen de lippen gespannen, tilden we de overvolle emmer over het balkon. Voorzichtig lieten we de emmer zakken. Roselientje tuurde naar boven, en schermde met haar hand haar ogen af van de felle zon. Toen het emmertje eindelijk beneden was en Roselientje de schat aan schelpen zag, lichtte heel haar gezicht op. Ze laadde de schelpen over in haar emmertje. “Wacht even!”, riep ze, en rende zo snel als haar kleine beentjes haar dragen konden terug het strand op. Ze keerde terug en legde twee van haar bloemen voorzichtig in het emmertje en stak haar duim op naar boven. Snel trok ik het emmertje omhoog. “Dit zijn de mooiste bloemen van het strand!”, riepen we naar beneden. Wat kan jij mooi knutselen!” Roseline straalde, stak nogmaals haar duim op, keerde om en huppelde met dansende vlechtjes terug naar haar oma. Ik gaf mijn broertje een dikke knuffel en woelde met mijn gezicht door zijn haar, dat naar de zilte zomer rook. “Nu hebben we toch een souvenir!” zei ik. “Ja!” antwoordde mijn broertje; “de mooiste bloem van het strand en een herinnering aan het liefste bloemenmeisje van de hele wereld!” Vanachter het zeepsop keek mama glimlachend naar haar schatten en pinkte een traantje weg.