Lid sinds

4 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

De verhuizing (opdracht 326)

26 november 2020 - 16:44

Vredig en strak gestreken lag je voor me. We wisten dat onze wegen gingen scheiden. Ik had geen keuze en jij was wat je was. Het was zo abrupt en onverwachts. Niets gaf aan dat we elkaar los gingen laten. Integendeel, in de weken, maanden, jaren daarvoor waren we onafscheidelijk. Het was een symbiose waarin jij je gemoedwillig liet gebruiken. Dagelijks liep ik over je heen en het was goed. Uiteraard hield ik ook rekening met jou. Niet door weer en wind, nee, ook jij kent je grenzen. Maar we waren gelukkig vaker wel dan niet samen. Jij gaf me grond onder de voeten, ruggensteun en duiding waar ik zo naar verlangde. Soms had ik wel wat medelijden met je, maar monde nooit uit mededogen. Nee, we waren wie we waren en leden zonder morren. Hoe kon jij ook anders. Als de zon scheen gedroeg je je als een open huis. ‘Kom maar binnen, ik ben er klaar voor’, leek je ons toe te spelen. En ik wist precies wie je was. Je was er één met vele gezichten, maar de ware was niet moeilijk te duiden. Trots en strak gestreken zo zag je jezelf. Iedereen mocht je uitbuiten, verpatsen en soms zelfs schaden. Zolang men je achteraf maar met respect behandelde, een beetje nazorg deed wonderen. Maar toch, wanneer je groeven en scheuren pas net geheeld waren stond de volgende al weer klaar. Het waren en zoveel, maar daarom ben ik ook zo van je gaan houden, je gaf mij nooit het gevoel teveel te zijn. Je had geen oordeel over me, ik mocht meedoen. Meedoen en spelen, want een weelde was het. Maar dat was toen en nu is nu. Nu strompel ik naar mijn auto en zie ik je nog in de verte liggen. Het laatste wat ik gedacht had was dat wij afstand zouden nemen. Ik zou die fantast voor gek verklaard hebben, maar het zijn gekke tijden. En in gekke tijden, spreken ook fantasten de waarheid. Ik vraag me nu af of ik iets verkeerd heb gedaan. Ben ik te ver gegaan. Jij was het met de zweep in handen. Dat kan niet anders. Eén harde slag en ik was uitgespeeld. Als een elastiek knapten mijn kuit. Je gaf voor één keer is niet mee en ik landen languit boven op je. Ik schreeuwde het uit van de pijn, maar vermande me. Ik moest wel, je had het zelfde gedaan. Ik hielp mezelf moeizaam overeind, streek het gravel van me af en wist wij zien elkaar de komende tijd niet meer terug

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 november 2020 - 22:50

Hoi Tim, welkom op het forum. Je hebt een heel mooi verhaal geschreven. Ik moet aan een tennisbaan denken, maar ik weet niet of dat klopt. Voor mijn gevoel heeft het echter niets met de opdracht te maken, want ik kan er een verhuizing niet uithalen. Maar het is een goed geschreven verhaal en als de opdracht zou zijn "beschrijf een plek zonder het bij naam te noemen" dan zou dit helemaal een pareltje zijn. Desondanks heb ik het met plezier gelezen, want je hebt een fijne schrijfstijl.
Misschien kun je de tekst nog opdelen in alinea's. Nu leest het als een blok. Ook de cursieve tekst vind ik minder prettig lezen, maar dat is persoonlijk.
Ik mis nog een passende eigen titel in de titelbalk. Het handigst is het als je eerst het nummer vermeldt en dan de titel: # 326 Titel
Ik kijk uit naar je volgende verhaal. 

Soms had ik wel wat medelijden met je, maar monde nooit uit mededogen. --- deze zin begrijp ik niet helemaal. Mis ik hier een woord?

‘Kom maar binnen, ik ben er klaar voor’, leek je ons toe te spelen.  --- dit lijkt dubbelop als je in de vorig zin zegt "je gedroeg je als een open huis".

ik mocht meedoen. Meedoen en spelen, want  ---- ik zou dit schrijven als: ... ik mocht meedoen en spelen, want ...  achter want moet denk ik nog "wat" staan of moet want wat zijn?

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 november 2020 - 21:47

Hallo Tim,

Ik ging er in het begin van uit dat je het over een tapijt hebt, hoewel je dat niet strijkt. Later twijfel ik er helemaal aan. Een tennisbaan, inderdaad, maar alle werkwoorden brengen mij daar weer vanaf. 

Gemoedwillig... heb je dat bewust fout geschreven?

Leek je ons toe te spelen, wie is ons? Alle tennissers?

Verpatsen betekent verkopen, dat woord klopt hier niet, zal dan wel anders bedoeld zijn.