Waar het gevoel vandaan komt, weet ik niet. Ik had het als kind al: kostschool leek me het einde.
Na de middelbare school wilde ik per se de opleiding tot verpleegkundige volgen in een ziekenhuis ergens ver weg, zodat ik wel op mezelf moest wonen. Helaas, het werd een ziekenhuis op fietsafstand van mijn ouderlijk huis.
Ik werd verliefd op mijn buurjongen, we gingen samenwonen, trouwden, kregen twee kinderen en het gevoel werd verbannen naar de achtergrond.

Twintig jaar later liet het zich niet meer tegenhouden. Mijn kinderen gingen meer en meer hun eigen weg en hadden me minder nodig. Op mijn werk liep ik tegen een aantal dingen aan en na vele gesprekken met mijn man en een loopbaancoach durfde ik mijn wens hardop uit te spreken. In 2016 ging hij in vervulling en mocht ik als dialyseverpleegkundige gaan werken in Basingstoke, Engeland.

Via een makelaar vond ik een mooi appartementje op loopafstand van mijn werk. Voor zes maanden was dit mijn domein en wat heb ik daar genoten! Even geen moeder en echtgenote zijn, geen rekening houden met de agenda van anderen, maar voor een korte tijd doen en laten waar ik zelf zin in had. Heel egoïstisch en ik kan het iedereen aanraden.

Nog steeds kan ik “mijn” appartement dromen. De geur op de gang, een mengeling van verschillende culturen, in tegenstelling tot de beige vloerbedekking in het appartement, dat rook als nieuw. Ik was als de dood dat ik daar iets op zou knoeien.
Ik zie de blauwe bedbank, die ik tweedehands had gekocht, nog voor me. Hij zat voor geen meter, maar het was mijn bank.

In gedachten loop ik er nog vaak doorheen. Dan neus ik in de kasten, zit ik aan de tafel in het keukengedeelte of lig ik languit op de bank en kijk door het raam naar de binnentuin.

Veel te snel kwam die laatste dag. Mijn man kwam me ophalen en met veel moeite kregen we alles weer in de aanhangwagen gepropt. Waar ik al die maanden zo bang voor was, gebeurde vlak voor we vertrokken: ik stootte een kop koffie om. Een grote bruine vlek vormde zich op de smetteloze beige vloerbedekking, gelukkig zonder blijvende schade.

Een paar keer per jaar ga ik terug naar Basingstoke om mijn Engelse collega’s te bezoeken. Vanaf de dialyse-unit maak ik dan de vertrouwde wandeling naar mijn flatje en herinner me dat zalige gevoel van vrijheid.