# 325 Mooie dag voor de dood (herschreven)

Vijf voor elf, de uitvaart van oom Albert gaat zo beginnen. Tante Diny zit vooraan op de bank, aan weerszijden ondersteund door haar kinderen met hun aanhang. De genodigden krijgen hun plaats aangewezen, verspreid over de zaal.
Oom Albert was een man die vol in het leven stond. Hij was actief als vrijwilliger bij diverse verenigingen, ging graag een kaartje leggen of een potje biljarten en had voor iedereen tijd voor een gesprek. De aula zou moeten uitpuilen van de bezoekers, maar in plaats daarvan zie ik een zielig groepje van dertig personen.
Gisteren sprak ik tante Diny nog via de telefoon. Ze miste het gevoel van saamhorigheid in de dagen voorafgaand aan de uitvaart. Samen de kaarten schrijven, huilen om een mooi gedicht, lachen om een foto en het uitwisselen van herinneringen.

Buiten schijnt de zon uitbundig, de lucht is helderblauw en de gekleurde herfstbladeren dwarrelen langs het raam. Om met de woorden van Bløf te spreken: het is een mooie dag voor de dood.
Voor de vorm en het gevoel heb ik een stemmig jurkje aangetrokken. Mijn man verklaarde me voor gek. ‘Ze kunnen je niet zien.’
Dat klopt, maar het hoort er voor mijn gevoel bij, dus zit ik opgedoft achter mijn laptop in de keuken.

Het eerste lied is afgelopen en neef Jaap neemt het woord. Ontroerend vertelt hij over het leven van zijn vader. Hoe mooi hij het ook vertelt, het komt toch anders binnen dan wanneer je in de ruimte zelf aanwezig bent. Hier in mijn keuken worden zijn woorden overstemt door voorbijrijdend verkeer, het geroezemoes van de kinderen in de kamer en het telefoongesprek van mijn man met zijn klant.

Na een aantal mooi liedjes volgt het dankwoord, uitgesproken door nicht Annelies. Ze bedankt de aanwezigen voor hun komst en steun in de afgelopen dagen. Ze kijkt in de camera en bedankt ook degenen die het afscheid via de livestream gevolgd hebben.
De achterste rij mensen gaat staan en beweegt zich naar voren om oom Albert een laatste groet te brengen. Ik sta ook op en maak een buiging. Met mijn vinger tik ik de kist op het scherm aan en ik streel mijn tante over haar hoofd. Daarna verbreek ik de verbinding. Ik schenk een kop koffie in en snijd een stukje van de cake die ik gisteren gebakken heb.
Buiten schijnt de zon. Een mooie dag voor de dood.

---------------------------------------------------------------------------------------------

Eerste versie.

Vijf voor elf, de uitvaart van oom Albert gaat zo beginnen. Tante Diny zit vooraan op de bank, aan weerszijden ondersteund door haar kinderen met hun aanhang. De genodigden krijgen hun plaats aangewezen, verspreid over de zaal.
Oom Albert was een man die vol in het leven stond. Hij was actief als vrijwilliger bij diverse verenigingen, ging graag een kaartje leggen of een potje biljarten en had voor iedereen tijd voor een gesprek. De aula zou moeten uitpuilen van de bezoekers, maar in plaats daarvan zie ik een zielig groepje van dertig personen.

Buiten schijnt de zon uitbundig, de lucht is helderblauw en de gekleurde herfstbladeren dwarrelen langs het raam. Om met de woorden van Bløf te spreken: het is een mooie dag voor de dood.
Voor de vorm en het gevoel heb ik een stemmig jurkje aangetrokken. Mijn kinderen verklaarden me voor gek. ‘Er is toch niemand die het ziet.’
Dat klopt, maar ik vond dat wel het minste dat ik kon doen en dus zit ik opgedoft achter mijn laptop in de keuken.

Het eerste lied is afgelopen en neef Jaap neemt het woord. Ontroerend vertelt hij over het leven van zijn vader. Hoe mooi hij het ook vertelt, het komt toch anders binnen dan wanneer je in de ruimte zelf aanwezig bent. Hier in mijn keuken worden zijn woorden overstemd door voorbijrijdend verkeer, het geroezemoes van de kinderen in de kamer en het telefoongesprek van mijn man met zijn klant.

Gisteren sprak ik tante Diny nog via de telefoon. Ze miste het gevoel van saamhorigheid in de dagen voorafgaand aan de uitvaart. Samen de kaarten schrijven, huilen om een mooi gedicht, lachen om een foto en het uitwisselen van herinneringen. Ik herinner me het nog van mijn ouders. Stiekem waren dat hele gezellige dagen waar ik nog steeds met een goed gevoel op terugkijk.
Nu zit ik achter dit scherm en aanschouw het van een afstand. De muziek is goed gekozen en de woorden hartverwarmend, het is niet anders. Ik kijk naar buiten. Het is een mooie dag voor de dood.