#324 Het witte speelhuis

Misschien is het wel het leukste speelparadijs dat er is. Vooral als het laat op de avond is en er nog weinig hulpjes van de president rondlopen. Niemand die je tegen houdt wanneer je in de oneindig grote zaal van de bibliotheek op de kasten klimt. Wanneer ik naar boven klauter hoop ik altijd dat Sarah op me wacht. Sarah met haar blonde krulletjes die me al een voorzichtig kusje op de wang gaf. Ze kan beter klimmen dan ik, ik val steeds naar beneden als ik er bijna ben. Ze zegt dat je altijd naar boven moet kijken, dan doe ik dan soms ook. 

Ik weet nog steeds niet wat haar ouders precies doen. Eigenlijk weet ik dat van mijn eigen pap en mam niet eens. Pap heeft het er wel eens over dat hij wijze dingen tegen de president zegt en dat die dan niet altijd naar hem luistert. Mam zegt dan vaak dat zij het wel eventjes oplost, want de president schijnt beter naar vrouwen te luisteren of zo.  

Ik weet niet zo goed wat ze daar mee bedoelt en misschien is dat ook niet belangrijk. Het enige dat telt is dat nu echt de laatste week is dat ik van dit binnenpretpark kan genieten. Dus nu nog even snel naar de minigolfbaan die de president wel eens gebruikt om te oefenen. Vandaag is hij aan het grotemensengolfen dus is deze ruimte van mij en Sarah. Sarah slaat nu al de derde hole-in-one, ze is echt goed. Ze doet het voor en duwt mijn handjes om de stick. Mijn wangen voelen warm aan. Niet verliefd, maar gewoon warm van het aanraken denk ik. Met Sarah’s handen om de mijne slaan we samen een hole-in-one, mijn eerste hier na vier jaar oefenen. 

Er is nog een geheimzinnige ruimte die ik kan openen met mijn rechterduim. Ik en Sarah schijnen met de president de enigen te zijn die hier naar binnen mogen. Dat schijnt te zijn omdat we klein zijn en weinig schade kunnen aanrichten. Volgens mij is het gewoon omdat we heel voorzichtig zijn. In de ruimte staan allemaal kasten waar je je uit kunt leven. Flipperkasten, gamekasten, en ook wat niet-kasten zoals tafeltennistafels. Sarah wint altijd. Een keertje deed de president mee met een potje Fifa en toen won ze ook. De president liep rood aan en zei dat ze had valsgespeeld. Daarna liep hij met grote passen weg zonder ons nog aan te kijken. Sarah grinnikte toen hij weg was en fluisterde dat ze inderdaad wat gecheat had met codes, anders zou ze kansloos zijn. De president schijnt dagelijks Fifa te oefenen en er heel goed in te zijn.

Ik ben dus echt niet verliefd, maar waarschijnlijk ga ik haar wel missen. Ze is wijs denk ik, veel wijzer dan de jongens en de meisjes die ik straks weer in de klas ga zien. Ik had pap en mam al gevraagd of we niet naar Arizona kunnen verhuizen waar zij woont, maar dat vinden ze te ver. Het zal blijven bij zoomen, snapchatten, whatsappen en natuurlijk online gamen met en zonder cheats. En vooral lief naar elkaar lachen.