Eva ligt al een tijdje in bed, maar kan er niet van in slaap komen. De documentaire die ze die avond zag, zet haar aan het denken. Gaat dit ooit goed komen? In de praktijk, in alles wat ze om haar heen ziet... we zijn er nog lang niet. Ze begint weer te twijfelen aan alles waar ze zich al jaren voor inzet, geen wonder dat ze niet in slaap komt. Hoe; en wanneer; en vooral, had ik nu eindelijk al bedacht hoe?

Het volgende moment staat ze halverwege een zaal vol mensen, die allen in afwachting zijn van wat er gaat gebeuren. Dan komt een dame het podium voor in de zaal oplopen. Eva begrijpt niet helemaal waarom ze groen haar heeft. Dan spreekt de dame de zaal toe.

“Dames en heren, we zijn er zeer trots op te kunnen meedelen dat het gelukt is. Iedereen verklaarde ons voor gek, maar we deden het toch.

We hebben alle stoelpoten, tafelpoten en onderstellen van banken in de openbare ruimte verwijderd. Straatmeubilair is nu laag bij de grond, in de goede zin van het woord. In combinatie met het toevoegen van groene stroken aan iedere straat, voelen mensen buiten letterlijk een diepere band met de aarde.”

De vrouw kijkt trots de zaal rond en vervolgt: “In het tweede jaar na de herinrichtingen kunnen we al rapporteren dat mensen niet alleen gelukkiger zijn, maar ook minder gestrest. En dit maakt weer dat ze geen moeite hebben met de nieuw door ons ingevoerde wetten; een leven bijna zonder vlees, bijna zonder auto en met de andere aanpassingen die nodig waren om te kunnen overstappen naar duurzame energie.”

Dan schrikt Eva wakker. Ze denkt een tijdje na over wat ze gedroomd heeft, pakt haar telefoon en belt Charlie. “Secretariaat mevrouw Nieuwenhand, hoe kan ik helpen?” “Charlie, Eva hier. Kan jij vandaag een afspraak voor mij met Esther regelen? Ik weet waar we ons verkiezingsprogramma mee moeten openen.”