Ik zit op een stoel. Een houten stoel, van donkerbruin eikenhout met een zacht kussen omwikkeld in een stevige stof vastgeniet op het zitvlak. Ik denk terug aan lang vervlogen tijden. Gedachten die me zowel vrolijk als triest maken. Tijden waarin nog alles kon en mocht. Iemand knuffelen. Iemand een hand geven. Dansen in een dancing tot je erbij neer valt. Maar het mag niet meer.

Maar ook gewoon een biertje drinken met maten. Op vakanties naar verre landen. Genieten op het strand in de zon terwijl je blik op oneindig staat en staart naar de zachtjes tegen het strand slaande golven die een laagje schuim achterlaten. Maar je raadt het al, zoals dat vroeger ging, mag dat ook niet meer.

Bij elke gedachte word ik blij, tot ik me ervan bewust ben dat de wereld anders is. Bij elke gedachte dat het niet meer mag, wordt er een poot onder mijn stoel weggezaagd. Mijn stoel wankelt. Mijn wereld wankelt. Ik wankel. Het lijkt alsof ik steeds verder wegzak tot de bodem van mijn bestaan. Ik voel hoe de vreugde om mij heen wegglijdt en samen met de stoelpoot verdwijnt in een grote leemte.

Terwijl er steeds meer gedachten in mijn hoofd opborrelen die niet meer mogen, voel ik hoe mijn hele bestaan, zoals ik het gewend was en het ooit kende, niet meer is. De laatste poot wordt me ontnomen en met een zware klap zit ik volledig aan de grond.

Even blijf ik zitten en staar beduusd naar de vloer. Dan sta ik op en sta met beiden benen op de grond. Mijn vijf minuten kniezen zijn voorbij. Ik voel de energie door mijn aderen stromen. Ik loop naar de voordeur, stap de winterlucht in en sluit de deur achter me, mijn gedachten achterlatend; want dat mag altijd.