#321 Stamppotje

‘Het stinkt hier,’ zegt Nick.
We lopen in het Ter Kamerenbos. Sinds het afgesloten is voor auto’s, is het aaneengesloten wandelgebied  twee keer zo groot geworden. Vol overgave hebben we bezit genomen van de brede lanen die we voordien nauwelijks over durfden te steken.
In het autovrije bos wordt de stilte gevuld met fijne geluiden; het geritsel van bladeren waartussen we kleine diertjes  vermoeden en het getjilp van vogels die we eerder nooit hoorden. Hoe mooi omranden de naaldbomen de weg waarlangs we altijd reden? En kijk hoe jonge scheuten opschieten tussen de beukenbomen.
Een eethuisje breidt zijn terras uit, zet vrolijke rode stoeltjes neer en parasols. Vanuit de verte hoor je al het gezellige geroezemoes en live-muziek, zie je de lichtjes dansen tussen de bomen.
En dan die geuren … De zoete vlierbes in het voorjaar, het opgeschoten gras, en nu verdorrend blad en paddenstoelen.

‘Je ruikt de herfst,’ zeg ik. Maar dan vermengt de herfstgeur zich met een zure verrottingslucht die mijn maag doet omkeren.
‘Jakkes! Waar komt dát vandaan?’
‘Van dat kleine mannetje dat je bijna vertrapt,’ klinkt een raspend stemmetje vanaf schoenhoogte.
‘Wat?’ zeg ik en kijk naar beneden. Vlak voor mijn schoenen staat een figuurtje met een baard en een rode puntmuts. Hij doet een paar passen achteruit, draait zich naar me om en begint van op veilige afstand woedend met zijn vuist te zwaaien.
‘Wil je weleens uitkijken waar je loopt! Barbaar!’
‘Je hoeft niet zo te schreeuwen,’ zeg ik verbouwereerd.
‘Ik schreeuw helemaal niet,’ zegt Nick. Hij pakt mijn arm.
‘Kom,' zegt hij, 'we gaan verder. Voor ik ga braken.’
Hij tilt zijn rechtervoet met wandelschoen maat 45 op en …

‘Kijk uit!!!’ roep ik nog.
Te laat.