Schrijfopdracht #320 Stokoud ijzig koud

Stokoud ijzig koud

IJzeren staven in rijen langs elkaar maken de sfeer ijzig koud. Zij zit daar opgesloten en ik ben buitengesloten. Ik zit niet in de kooi, maar toch heb ik het idee niet vrij te kunnen bewegen. Naast me een eindeloze wand waardoor ik gedwongen ben vlak naast de kooi te staan. Ze zit precies in het midden met haar rug naar me toe. Plots draait ze zich om en van afgrijzen probeer ik te gillen. Een verschrikkelijk gezicht ontvouwt zich voor me. Donkere dreigende krullen en een oud gifgroen gezicht. Een kromme oma, maar dan in horrorversie. Gillende kinderen rennen langs me heen. Ik vind mijn voeten terug en ga ze traag achterna. Terwijl ik zo dicht mogelijk langs de wand geperst vooruit probeer te komen komt er een lange scherpe stok tevoorschijn. Met een vuilnisprikstok probeert de groene oma door de tralies heen kinderen te prikken. Ik kom gelukkig ongedeerd weg. We komen in een ruimte terecht met een grote kleurrijke cirkel op de vloer. Ik hoor de kinderen discussiëren met elkaar. Ze sluiten weddenschappen en degene die verliest moet in de cirkel gaan staan. Deze cirkel bevindt zich gevaarlijk dicht bij het uiteinde van de kooi. Ik ben verbaasd over het feit dat ze er zo luchtig en giebelend over praten en besluit dat ik aan dit soort spelletjes niet meedoe.

Dan ben ik in een oogwenk ergens anders. Ik sta in een grote ruime zaal. Voor me staat ze, ik sta oog in oog met de groene oma. Ik voel dat ik overvallen wordt door angst, maar op een of andere manier krijg ik daar juist kracht van. Ik voel een soort zelfvertrouwen dat me helpt mijn angst te overwinnen. Alsof ik haar moeder ben vertel ik haar wat ze fout doet. “Je moet drie dingen aan jezelf veranderen. Ten eerste je gezicht, dan moet je aardig worden en heel gauw stoppen met kinderen prikken met een vuilnisprikstok.” De ooit zo angstaanjagende oma krimpt en verandert in mijn moeder. We zijn in haar werkkamer en een vertrouwde geur van parfum dringt mijn neus binnen. Ze strekt haar armen naar me uit en ik geef haar een knuffel. Net iets te lang blijft ze me vasthouden en ik voel hoe haar nagels zich in mijn huid boren. Langzaam wordt mijn gezichtsveld opgevuld met groen en dan wordt het zwart.