#319 Herfststorm

Ik beweeg me van schaduw naar schaduw. Soepeler dan ik in jaren heb gedaan. Alsof de herinnering die voor me uit loopt, kruimels van een verloren jeugd strooit. Ik heb geleerd zo onzichtbaar mogelijk te zijn en nu ik het verleden najaag, komt me dat goed van pas. 

Ze draagt een glimmend rode regenjas, de capuchon waarin ze diep is weggedoken, verbergt haar gezicht, goed beschermd tegen de herfststorm die genadeloos om ons heen draait.
Met een lichtheid, een lenteseizoen waardig, ontwijkt ze de plassen. De aanblik van haar soepele, zo karakteristieke bewegingen verwarmt me en de rusteloosheid die ik altijd met me meedraag, verdwijnt voor even naar de achtergrond.

Honderd levens geleden was ik nu naar haar toegesneld. Had ik haar koude handen vastgepakt en haar vol overgave gezoend. Honderd levens geleden had ze me lachend aangekeken, "je bent doorweekt" gefluisterd en tevergeefs geprobeerd haar jas om ons beiden heen te slaan. Ik zou haar lichte parfum ruiken en de belofte van haar naakte lichaam tegen de mijne koesteren.

Maar in dit leven is het van het allergrootste belang dat ze me niet ziet. De vodden die ik draag, mijn haar dat al maanden niet geknipt is, de gebroken man die ik ben. Dus volg ik haar geluidloos, onzichtbaar, terwijl de regen ons voortjaagt.

Als ze voor een café stilstaat, duik ik dieper weg in het donker. Ze doet haar capuchon af en voordat ze naar binnen stapt, vang ik een blik op van haar krullen. Rood, net als haar regenjas. Er waait geroezemoes over de straat als ze de deur opendoet. Ze stapt het warme licht binnen, haar krullen vonken, dan verdwijnt ze in de menigte.

Ik wacht een halfuur, steek de straat over en glip het overvolle café binnen. De vochtige warmte overvalt me, evenals de afkeurende blikken van de mensen die ik passeer. Ik wil rechtsomkeer maken, maar dan zie ik hem, aan de kapstok. Ik gris de rode jas van de haak en maak me zo snel mogelijk uit de voeten.

De steeg is donker en koud. Ik duik in de beschutting van een grote grijze container en trek de regenjas over me heen. Een lichtzoete geur omhult me als een zachte deken. Langzaam word ik warm; ik heb alles verloren, maar vannacht, vannacht  zal mijn herinnering aan haar de herfst buiten houden.