# 318 Kerk in aanbouw

Pas na lang turen geeft het digitale bord de vertrektijd prijs. 65+ ers, zoals ik, missen hierdoor nog hun bus, denk ik verontwaardigd. Dat geldt dit keer niet voor mij. Ik ben, geheel tegen mijn gewoonte in, te vroeg. Om de tijd te doden kijk ik naar de stenen van de Middeleeuwse kerk achter me.
  Het valt me op dat geen steen gelijk is. Met hun ruwe oppervlakten, roodbruine en gele kleuren en grijze voegen vormen ze een grillig patroon. Glas-in-loodramen omlijst met beeldhouwwerk verzachten de strenge muur. Het koude winterlicht schittert in de ramen.
   Als ik goed luister hoor ik het getik van ijzer op steen. Heel geconcentreerd beitelt de steenhouwer kleine stukjes tufsteen weg. Ik kijk vol bewondering toe en weet dat elke misslag het uiteindelijke beeld verminkt. Metselaars in hun blauwe boezeroens mengen met hun troffel de mortel. Ze balanceren op lange wankele ladders om de stenen stevig op hun plaats te duwen. Ondertussen zagen de timmerlieden in hun beige hemden de kozijnen op maat.
   Twee dragers in grijze tunieken sjouwen de grillige stenen in een draagstel van de Vliet naar de kerk in aanbouw. Onderweg schoppen ze een schurftige hond weg, die jankend afdruipt. De zwetende mannen banen zich een weg langs schreeuwende kooplui en kletsende vrouwen in lange afgedragen jurken. In hun tenen manden zitten uien, knoflook, prei en kool, voedsel van de arme mensen. Ze negeren de verminkte bedelaar die in een hoekje jammert.
   Overal ligt afval. Het ruikt naar rottend fruit, paardenmest en zweet. Ratten schieten weg.
   Een klein meisje met een wit kapje grijpt me met haar groezelige handjes. Ze wijst me op een paard en wagen aan de overkant van de weg. De voerman vraagt of ik mee wil en helpt me op de bok.
   ‘Mevrouw, wilt u wel even inchecken,’ zegt de chauffeur ongeduldig.