#317 - Het laatste avondmaal

Twijfel heeft hij nooit gekend. Wilde hij als kind een snoepje, dan graaide hij met gestrekte tenen de snoeppot uit de keukenkast. Wilde hij als tiener vechten, dan liep hij het schoolplein op en zocht het sukkeltje uit dat het snelst zou happen op zijn treiterijen. Wilde hij als jongvolwassene even het hoofd leegmaken na een lange geestdodende dag op kantoor, dan pakte hij de naïeve, dromerig meisjes die langs de kant van de highway stonden met een uitstulpende rugzak en een duim in de lucht. Nog geen uurtje later, wanneer hij zijn handen waste onder een koele kraanwaterstraal, voelde hij zich dan weer zo fris als een hoentje. 

Twijfelen is ook een keuze, dat was zijn adagium.

Zometeen komen ze naar mijn keuze vragen, denkt hij terwijl hij op zijn duimnagel kauwt, zittend op een hard matras in een muffe cel. Eigenlijk is het onmenselijk: alles wordt voor je bepaald als de politie je eenmaal in de boeien heeft geslagen. Je slaapplek, je leesvoer, visite. Zelfs wanneer je in de hemel terecht komt - de hel volgens nabestaanden. En dan, de laatste dag van je leven, je hebt je verzoend met alle beperkingen, gaat de routine waarderen, is het BAM, zeg maar wat je wilt eten. Uit alles mag je kiezen. Je hebt decennia niet mogen plassen zonder toestemming, wachtend op het spuitje dat pas komt als men van hogeraf zegt dat jouw tijd gekomen is, en ineens krijg je een carte blanche.

Dame blanche - dat is ook wel lekker. Maar smaakt dat wel bij kaviaar? Wil ik eigenlijk wel kaviaar, of doe ik dat voor de bühne? Wil ik niet liever wat mama vroeger op tafel zette? Nee, dan heb ik een lege maag - mama lag altijd boven met een of andere vent te krikken.

Ik... ik twijfel.

Het besef. De pijn die volgt. Hij barst in huilen uit. Zijn hele leven heeft hij weinig nagedacht, is hij recht op zijn doelen afgegaan, maar op de laatste middag voor zijn dood pleegt hij verraad aan zichzelf.