#315 Bitchologie van de koude grond

Ik beschouw vandaag als een gemiddelde zondagmiddag. De meer taalkritische lezer zal nu waarschijnlijk melding maken van cliché-achtig taalgebruik. Maar er zijn niet echt beter passende woorden te verzinnen voor het gevoel van dit moment. 

Ik zou nog wel wat uitweidingen kunnen verzinnen over wat voor dag het vandaag is, maar daar blijkt geen tijd voor te zijn. Mijn gezelschap is verschenen. Zijn haar lijkt toch enige grijstinten te hebben gekregen en hij lijkt ook aangekomen. Hij glimlacht zijn gele tanden bloot wanneer hij me opmerkt.  

Nu zal de meer verveelde lezer waarschijnlijk opmerken wat er nu werkelijk zo bijzonder is aan twee vrienden die hebben afgesproken op een twaalf-in-een-dozijn-terras. Welnu, het frappante hieraan is dat de karaktereigenschappen van mijn tafelgenoot deze ontmoeting columnwaardig maken. Deze jongeman heeft namelijk de reputatie – en excuses voor mijn puberale woordkeuze- een enorme bitch te zijn. 

Ik ben me ervan bewust dat de ongelukkige niet als zodanig zal zijn geboren. Wellicht dat er zich omstandigheden in zijn leven hebben voorgedaan, waarbij hij geen andere keuze heeft gezien dan zich als dusdanig te gedragen. Een bepaalde wrok kan ertoe hebben geleid dat hij van het land der normale mensen naar het koninkrijk der bitches is overgestapt. Maar ook biologische factoren kunnen een rol hebben gespeeld. Wellicht is een van zijn ouders drager van het bewuste gen en heeft hij het overgeërfd. 

Waarschijnlijk op zoek naar een antwoord waarmee hij me kan chanteren, vraagt hij hoe het met me gaat. ‘Wel goed’, antwoord ik niet helemaal naar waarheid. De meer eerlijke lezer zal opmerken dat een dergelijke verdraaiing van feiten op zo’n simpel te beantwoorden vraag een eerste stap kan zijn naar het verkrijgen van een mastertitel in pathologische liegkunde. In uitzonderlijke gevallen zelfs tot een PHD in de bitchologie. Mijn eigenaardig gezelschap lijkt het niet op te merken als hij knikt. Vermoedelijk maakt hij er straks een notitie van en bedenkt een plan om het wat minder goed met me te laten gaan.  

De serveerster die de bestelling opneemt zal vermoedelijk niet door hebben dat ze hier met een enorme bitch te maken heeft. Deze dominante karaktrek is iets wat aan de buitenkant lastig waar te nemen is. Wanneer mijn gezelschap twee Leffe’s besteld, lijkt hij een doodnormale jongen die met zijn vriend op het terras een biertje drinkt. Wellicht is hij dat op bepaalde momenten ook, maar u en ik weten dat het altijd weer bij hem naar boven kan komen. En hijzelf ook, want hij heeft het inmiddels ook al meermaals toegegeven. Ik dacht altijd dat het zou verminderen, als mensen zich er bewust van zijn. Bij hem lijkt het omgekeerde het geval te zijn. 

Mijn gezelschap glimlacht naar de serveerster, vermoedelijk flirterig. Ze slaat de ogen neer, wat hij ongetwijfeld zal beschouwen als het negeren van zijn avances. Vermoedelijk zal hij dit zo meteen als excuses gebruiken om de bij de rekening inbegrepen fooi niet te hoeven betalen. Na het zien van de rekening zal hij dan met veel theater de eigenaar erbij roepen en een uitgebreide preek houden over hoe slecht zij hem behandeld heeft. Als hij helemaal in een je-weet-wat-ik-bedoel-humeur zou verkeren, is hij zelfs in staat om de rekening voor diens ogen te flamberen. 

Ik kan me voorstellen dat de meer psychologisch ingestelde lezer mijn stuk zal beoordelen als zijnde ‘projectie’, waarbij ik al mijn bitchwaardige eigenschappen naar mijn gezelschap overhevel. Welnu, ik kan me er niet aan onttrekken dat een bepaalde mate van herkenning makkelijker is wanneer men zelf ook dikwijls in staat moet worden geacht dit type gedrag te vertonen. Ik kan u echter wel verzekeren dat deze jongeman uitzonderlijk begaafd is in het vertonen van dergelijke uitingen, iets waartoe ik mijzelf niet zou kunnen classificeren. Het enige wat ik daar als bitchy actie nog tegenover mag stellen is het benoemen van al zijn kenmerken in een column.