#314 Bullshitfobieën en andere verhalen

Molly ziet het diertje nog niet, maar weet dat het aanwezig is. Ergens kruipt het nu rond, klaar om haar te pakken. Misschien is het wel zo’n hele grote, met van die harige poten. Een giftige die alleen haar kan steken. Of eentje die graag boeken verslindt, vooral hele kostbare. 

Het diertje zit op een vuistdikke roman. De titel van het boek kan ze niet ontwaren. Molly ziet alleen gigantische poten en grote priemende ogen. Ze kan niet om hulp blijven vragen. Haar therapeute had het gezegd; ze zal nu zelf de stappen moeten zetten.  Als ze het beest doodslaat zal ze ook het boek beschadigen, dus ze zal het op diervriendelijke wijze moeten doen. Ze pakt een wit vel en probeert het onder het beest te schuiven, maar het werkt niet. Het lijkt wel alsof het beest een happende beweging richting haar hand maakt. Ze probeert te roepen, maar ze produceert alleen een zacht hees stemmetje. Ze roept nogmaals, nu krachtiger. Wanneer ze een collega ziet naderen, weet ze dat ze nog wel een tijdje in therapie zal moeten blijven. 

***** 

Molly voelt de aanwezig van het diertje. Heeft het nu echt niks beters te doen dan haar op dit moment te testen? Het beestje met de acht poten heeft kennelijk niet het inlevingsvermogen om er rekening mee te houden dat ze nog een hele stapel boeken moet sorteren en nog een groot aantal reserveringen moet verwerken.  

Het diertje zit op een vuistdikke roman van een heel slecht boek. Zo slecht, dat ze zelfs de naam van de schrijver constant lijkt te vergeten. Misschien zou het niet eens zo erg zijn als het beestje het boek tot op de laatste pagina zou verslinden. Maar ze moet het diertje weghalen, om aan die stomme exposure-oefeningen te kunnen voldoen. Ideetje van de therapeut, een huppelkutje van nog geen vijfentwintig die waarschijnlijk de opleiding nog niet eens heeft afgerond. 

Eigenlijk zou ze het boek dicht moeten klappen, dan is ze er snel van af. Dat het boek besmeurd raakt, is in dit geval niet erg. Ze wil het boek pakken, maar dan komen er toch weer beelden van grote vogelspinnen die je vol kunnen spuiten met gif. Die bullshit in haar hoofd schrikt haar dus nog steeds af. Ze roept vrij duidelijk om hulp, maar toch lijkt het zeker vijf minuten te duren voordat een van haar ‘hulpvaardige’ collega’s komt opdraven. Ze weet dat ze een andere therapeut zal moeten zoeken.