Terwijl Suzanne met verf en kwasten in de weer is, trekt het model haar jurk uit en hangt hem over een stoel. Ze stapt uit haar schoenen, doet haar slipje uit en haakt haar bh los. Daar staat ze. Aandoenlijk in haar naaktheid. Wat is ze jong nog.

Suzanne draait zich naar haar toe. Met een armgebaar noodt ze het meisje plaats te nemen op het bed dat midden in het atelier staat. Ze gaat zitten op het witte laken.  

Suzanne doet een paar stappen achteruit, knijpt haar ogen tot spleetjes en bekijkt de compositie. Monstert kleuren en vormen. Kleine roomwitte borsten, benen bevallig gekruist bij de enkels. Een voet die op het rode kleedje rust. Je hoeft geen man te zijn om te zien hoe mooi ze is.

Maar hoe gespannen zit ze daar. Kaarsrecht, haar armen strak tegen haar lichaam geklemd, als moet het worden gestut.

Suzanne neemt de jurk van de stoel en hangt hem aan één van de gouden sierknoppen van de bedstijl. Zoekt naar iets om haar in handen te geven. Een glas. Een bloem. Een sigaret.

Dan ziet ze het tijdschrift, achteloos in een hoek gesmeten. Ze bukt, ze pakt het op en reikt het aan.

Het meisje ontdooit. Ze glimlacht, legt het tijdschrift naast zich op het bed en bladert erin. Suzanna stelt zich achter haar ezel en zet op haar doek de eerste lijnen uit.

Naar het schilderij ‘Vrouwelijk Naakt’ van Suzanne Valadon (1867 – 1938), gepubliceerd in: ‘Vrouwen die lezen zijn gevaarlijk’,  Stefan Bollmann, Amsterdam University Press B.V., 2015