#312- Het witte laken

Het witte laken

Er hangt een was aan de droogmolen in de tuin van de benedenburen. Bij elke windvlaag draait de molen piepend een slag om zijn as. Aan de ietwat verschoten handdoeken en zwembroeken is te zien dat er veel gezwommen wordt deze warme zomer.

Een oude man drinkt koffie op zijn balkonnetje. Het meet anderhalf bij drie meter, net genoeg ruimte voor twee klapstoeltjes. De vuilnisbak gebruikt hij als tafel. Hij haalt een smoezelige zakdoek uit zijn broekzak waarmee hij het zweet van zijn voorhoofd veegt. Slecht geslapen heeft hij.

Het was lang onrustig gisteravond in de stad, ook in zijn straat. De troep die achter gebleven is verraadt dat men het niet eens was en is met elkaar. Omver getrapte bloembakken, een geknakte lantaarnpaal en opengescheurde vuilniszakken - alhoewel dit ook door de meeuwen gedaan kan zijn -  het vuil over de straat uitgesmeerd. Het is te treurig om aan te zien.

Een onaangekondigde demonstratie van een antiracisme beweging , vooral tegen de karikatuur van de tot Sinterklaashulpjes verkleedde en geschminkte medemens, kwam in botsing met een puur autochtone bevolkingsgroep die het niet pikt om als racist weggezet te worden. Het witte laken van racisme blijkt hen hoog te zitten. Zó hoog dat de demonstratie als olie op het vuur gevoeld wordt.

De reinigingsdienst komt in een elektro-karretje vol bezems en scheppen de hoek omzetten. Twee jonge sterk uitziende mannen en een vrouw gaan ermee aan de slag om de boel op te ruimen. Een fotograaf van de plaatselijke krant maakt hier wat foto’s van, als bewijs misschien? Iemand zal voor de kosten op moeten draaien. ”De belasting zal wel weer omhoog gaan, dan maar een kadootje minder in december”, denkt de oude man.

De koffie is op en hoofdschuddend sloft hij naar binnen.

Irze