Mooie tekst! Bij "nu ben ik overleden", had ik een tel een "huh?"-moment, en vond het daarna heel leuk/mooi dat je zo vanuit het perspectief van de overledene blijkt te schrijven. Mooi gevonden en uitgewerkt, en ook dat je de "eeuwigdurende kus" terug laat komen. Vlot geschreven. 

Goedenavond Ton, 

eens moet mijn eerste reactie zijn, jij bent de gelukkige. Eerste wat opvalt waar je denk ik niets aan kan doen is de onhandige uitlijning in de eerste alinea. In de zin "Na ons eerste afspraakje bracht me naar huis.", daar mist vrijwel zeker "hij" neem ik aan? In de zin:  "Dat mocht niet baten, net zo min als alle doctoren die langs mijn bed paradeerden.", bedoel je neem ik aan "doktoren", (hoewel het natuurlijk wel kan een parade van promovendi aan een sterfbed). De straaljager-vaart (een sneltrein zou nog te langzaam zijn) waarmee je door het leven jakkert van de hoofdpersoon vind ik zelf prachtig, maar zoals Marianne ook benoemt de dood komt erg plotseling om de hoek kijken, om dan het verhaal eigenlijk juist een uitrekking tot in de eeuwigheid te geven. Van razendsnel naar oneindig langzaam, mooi.

Wow Ton! Wat een mooi verhaal.
Joo heeft je al gewezen op de doctoren en de ontbrekende hij.
Het enige waar ik over struikelde was in de laatste alinea:
... en ik voel hoe het mij door het witte laken en enkele muren heen naar Dolf voert. --- Je moest natuurlijk dat witte laken nog ergens noemen. Persoonlijk denk ik dat het mooier was geweest als je dat in een van de eerste zinnen in de laatste alinea had gedaan. Bijvoorbeeld: Afgedekt onder het witte laken is het wachten op de begrafenisondernemer. Dan had het witte licht je gewoon mee kunnen voeren naar Dolf (niet door het witte laken heen en enkele muren, want moet je ook nog over straat en bij Dolf naar binnen). Snap je wat ik bedoel? Dan had ik een witte straal voor me gezien waar je in opgaat en naar Dolf gevoerd wordt.

Hoi Ton,

Je werkt naar een climax toe die, behalve die mooie eeuwigdurende zoen, toch wat onaf lijkt.

Ik zat te wachten tot ontdekt zou worden dat de hp onvruchtbaar bleek, of een andere verrassing, dat ze zwevend boven haar lichaam in zijn oor fluistert, ik noem maar wat.

Als je dood bent, verlaat je geest direct het lichaam. Ik vind het wel een mooi beeld om hem nog even gevangen te houden, maar je laat de ziel vervolgens door laken en muren gaan en dat komt dan onlogisch op mij over.

Verder zou ik nog zeggen: Onze zoon woont... 

En...haar liefde voor hem is ook grenzeloos!

Hoi Ton,

Verrassende wending in je leuke verhaal. Ik zag de dood niet aankomen. Wel voelde het witte laken een beetje alsof het er aan de haren bij was gesleept. Die had je wat mooier in kunnen passen. 

Ja, je hebt gelijk Ton, goed reageren is niet altijd makkelijk. Je verandering is wel een verbetering en bij nalezen begrijp ik het nu beter. Chapeau!

Hoi Ton, 👍🏻👍🏻👍🏻 

Je werkt goed naar de wending toe. Ik zag hem niet aankomen. Daardoor geef je het verhaal uiteindelijk ook iets vertederends mee. Het geheim blijft toegedekt en in dit verhaal heeft dat iets moois.

De 'snelle wip' vind ik niet zo passen bij het verdere taalgebruik van de hoofdpersoon. Eerder een kort intiem samenzijn. Aan de andere kant geeft de 'wip' ook wel de emotieloosheid van het moment weer.

Mooi verhaald.

Hoi Ton, goed opgezet verhaal met een mooie herhaling van de kus die een zalige eeuwigheid lang duurt. Was het maar waar dat we op het eind de mogelijkheid hadden om een dergelijk bedrog nog goed te maken...Ik heb de eerste versie niet gelezen, waaraan, zo begrijp ik uit bovenstaande reacties behoorlijk is geschaafd, maar heb de uiteindelijke? versie in ieder geval graag gelezen.

Beste Ton,

erg mooi verhaal met interessant perspectief. Met kleine aanpassingen op basis van reacties heb je het strakker gemaakt. Mooi! Op een punt zou je het wat mij betreft nog wat kunnen bijschaven. De eerste paar zinnen. 'Missstappen... ene keer'. Dat is een soort intro dat buiten het eigenlijke verhaal staat. Voor een kort verhaal als dit zou ik direct met het verhaal beginnen.

Hoi Ton,

Mijn reactie voelt wellicht een beetje als mosterd na de maaltijd maar ik wil even kwijt dat ik het abrupte van de dood in je prachtverhaal bijzonder treffend vind: voor je het weet gebeurt er iets onomkeerbaars, net als de uitkomst van de wip.

ja, leuk, zei spuit elf

de eerste alinea kan inderdaad weg, en de laatste maakt het bijzonder; alles ertussen loopt gewoon als een trein

maar dat was eigenlijk allemaal al gezegd

Hoi Ton Badhemd,

Mooi opgebouwd stukje met een verassend omschreven einde. Leuke invalshoek. Ik ben het er zelf niet helemaal mee eens dat de eerste alinea helemaal niets toevoegd, omdat je verhaal een misstap beschrijft en de eerste alinea hier ook mee begint. Ik heb persoonlijk het idee dat de zin 'Als ik erachter kwam, maakte ik het meestal goed met excuses of een bloemetje', voor het verhaal overbodig is. Maar dit is misschien meer een persoonlijke mening.