#312 wit laken

#312 Wit laken

Spoken

“Spoken, wie gelooft er nou in spoken, zeker zo’n spook met een wit laken om zich heen, zijn enge oogjes poppen eruit, grrrriezelig” roept mijn zus me met een vernederend lachje toe.

Overal zie ik ze. Ze zijn niet eens wit als een laken. Juist zwart als schaduwen, zonder gezicht, dus doodeng. Als ik naar boven loop en ze in elke slaapkamer zie, ren ik de overloop op om snel alle deuren te sluiten. Laat ze blijven waar ze zijn, bang dat ze me pakken of mee willen nemen.

Blijkbaar ziet niet iedereen wat ik zie. Mijn zussen, mijn moeder, ze willen dat ik normaal doe. Ik wil niet apart en gek gevonden worden. Mijn voornemen is om normaal te gaan doen. Maar wat is dat eigenlijk?

“Kijk goed onder je bed hoor, daar ligt een enge man.”

Ik ben al zo bang, mijn zus vindt het heel interessant mijn angst te voeden.

Het is bedtijd. Ik doe mijn best het uit te stellen, nu durf ik al helemaal niet meer alleen naar boven.  “Mam, zij moeten ook naar bed toch, het is al laat” “Wil jij mijn pen hebben, loop dan maar even mee.” Mijn pogingen iemand mee naar boven te krijgen lopen op niets uit.

Een duik onder mijn bed bevestigt dat het veilig is. Geen man te zien.

Ik verstop mijn hoofd diep onder de lakens, met een gevoel van “als ik jou niet zie, zie jij mij ook niet.”

Bijna zak ik weg in een ontspannen slaap, tot ik een hand op mijn schouder voel en draai me met een ruk om. Niemand te zien.

Na het gepest van mijn zus zijn nu de geesten aan de beurt.