#311 Haar wraak is zoet

Wat een afgrijselijke nacht! Een uur lang hadden ze ruzie gemaakt. Na zijn opmerking "je bent jezelf niet meer" en zijn originele vraag "of ze soms ongesteld moest worden", had ze woest de telefoon uit gedrukt. De hele nacht had ze liggen draaien van haar ene op haar andere zij en liggen uitdokteren hoe wraak te nemen.

's Ochtends staat ze direct bij openingstijd bij de winkel om te halen wat ze nodig heeft. Daarna rent ze haar huis. Snel nog even naar de wc.

En dan weet ze exact wat ze moet doen.

Ze is opgewekt en wonderbaarlijk kalm. Ze stift haar lippen aardbeirood. Haar blonde haren vallen los over haar schouders. Ze trekt haar spijkerbroek aan. Haar groene jurkje. Nee, de zwarte, die hij zo aantrekkelijk vindt. 

"Ik kom naar je toe!", deelt ze mee. Hij bromt kortaf: "maar het is een rommel hier en ik ben aan het klussen". Tegenspraak duldt ze niet en ze zegt kordaat: "maakt niet uit wat je vindt, ik kom er nu aan". 

Ongeduldig staart ze naar de treinrails. "Schiet op, schiet nou op trein", mompelt ze in zichzelf. Nu het dichterbij komt, is ze toch wel zenuwachtig. Het ritje gaat half aan haar voorbij, de paar honderd meter lopen langs het water ook. Ze bedenkt hoe ze het zal doen. 

Daar ziet ze hem al staan, in de voortuin, op het keukentrapje. Ze loopt naar hem toe. Hij komt verstoord en nietsvermoedend naar beneden. Ze rukt de schroevendraaier uit zijn hand, grijpt in haar jas en pakt het voorwerp dat al de hele weg in haar jaszak brandt. 

Met een stompzinnige grijns staart hij naar wat ze hem in zijn handen duwt. Hij ziet de twee streepjes en ze roept:

"Tadaaa, zwanger!"