Ik vond het heel eng om dit te posten...nooit geschreven, weet niks van schrijven, en deze opdracht (me inleven in de ervaring van een ding in huis) was redelijk uit m'n comfortzone. :) Zou toch fijn zijn als er eerlijk commentaar komt. Ik wil het graag leren, maar geen flauw benul waar te beginnen.  

Ha! Bedankt beiden, voor het commentaar en de goede tips! 

Haha, ik twijfelde een beetje of ik volkomen in het midden moest laten wat het was en alleen de titel met de "achternaam" Trap als hint moest geven. Maar ik voelde me toch een beetje ongemakkelijk bij het stukje over een bejaarde man de kleding van het lijf scheuren en weken naakt laten liggen. :) Goede tip. Waar zou jij het "verraden"? In de laatste zin? Of helemaal niet noemen?  

.

Thanks!

Zo! :) 

Zien kan ik niet, maar voelen kan ik als de beste! Als ze zouden weten, hoe gevoelig ik ben, zouden ze dan meer rekening met me houden? Ik ben al een oud baasje en heb al veel meegemaakt. Maar hoe ik ook steun en kreun en laat horen hoe zwaar mijn leven is: ik krijg zelden het respect dat ik verdien.

Toen die twee nieuwelingen pas in huis kwamen wonen, heeft die grote direct mijn bekleding losgescheurd. Tijden moest ik wachten op nieuwe. Er waren andere prioriteiten, zei ze, even geduld. Weken heb ik daar naakt gelegen. De schande! 

Nou ja, de verhuizing hebben we tenminste gehad, da's altijd weer een zware aanslag voor mij. Maar daarna bleek, dat zowel die grote, als die kleine, het liefst op blote voeten op en neer loopt over mijn treden. Stinkerige zweetvoeten, zanderige kindervoetjes, natte net-gedouchte damesvoeten en plakkerige voeten van die keer dat het kleintje in iets vies was getrapt. Respectloos. 

En dan mijn grootste ergernis: ze denkt dat ik als man gemaakt ben om haar rommel te dragen. Vind je het gek dat ze geen vent heeft. Kan ze dat niet zelf vasthouden? Of opruimen? Sleutels, portemonnee en telefoon. De was die naar boven moet. Een boek. Haar tas. Boodschappen. Alles komt op mij neer. 

Het is dat ik niet kan bewegen, anders was ik weg geweest. Maar ik hoop stilletjes nog steeds op de dag dat ik eens een beschaafd oud dametje tref. Een dame die net zo oud is als ik, en dus niet constant op en neer rent en over me heen loopt. Die nog heeft geleerd wat huishouden is. En me met liefde en respect behandelt.

Misschien is het ijdele hoop. Maar ach, zelfs op mijn leeftijd kan ik nog toekomstdromen koesteren, nietwaar?