Het ouderlijk huis is een plek die het onderwerp uitmaakt van duizenden werken in de literatuur. Je kan geen genre bedenken of er wordt een woonst beschreven waar een personage in opgroeide en met weemoed of met afschuw aan terugdenkt.

Soms zijn het paradijzen, soms zijn het je reinste spookhuizen.

Dan liggen ze in groene parken of op een gevaarlijk klif aan de oceaan,  dan weer zijn het werkmanshuisjes in een fabriekscité.

Straks woon ik al dertig jaar in mijn eigen huis en dan bedenk ik dat mijn kinderen er amper tien jaar hebben doorgebracht.  Tenslotte heb ik zelf ook slechts vijftien jaar in het huis van mijn ouders gewoond.

Onlangs schrok ik toen een familielid mij een recente foto opstuurde van een potloodtekening die zich op de witgekalkte muur bevond van een ingebouwde kast in de zolderkamer van het huis van mijn ouders.  Dat huis werd dertig jaar geleden verkocht en de tekening dateerde van nog eens dertig jaar voordien. De nieuwe eigenaars hadden ze nu pas ontdekt.

Na enige twijfel herkende ik  mijn jonge tienerhand in de voorstelling van wat ik toen mogelijk als mijn droomhuis zag.

Er was een omheining rond een uitgestrekt gazon, groter dan de ‘bleik’ van ons huis. Ik hoor mijn moeder het nog zeggen: ‘Ga maar wat op den bleik spelen, daar maakt ge u niet zo vuil’.

Het zinnetje staat zelfs letterlijk in het officiële Vlaamse woordenboek onder de vermelding:  blijk of bleik: grasperkje waar de witte lakens gebleekt worden in de zon.