#311 Het spoor bijster

Hoi Nel, wat een mooi verhaal. Ik ben er stil van. Graag gelezen.

Wanneer was het stilzwijgen, het eindeloze staren uit het raam  begonnen? Sinds wanneer plukte ze geen veldbloemen meer voor hem? Geen steelse kussen meer op zijn wang. Haar ogen sprankelden niet meer. Wat hij ook probeerde, het huis bleef stil zonder haar lach.  

Ik vraag me af of deze alinea niet in de tegenwoordige tijd moet staan. Deze situatie bestaat immers nog.

Victor komt er alleen om een keer in de week boodschappen te doen. ---- het verhaal is geschreven vanuit Victor, dan kun je hier volgens mij "hij" schrijven. 
Dat geldt dan voor alle andere zinnen waarin je Victor noemt. 

Dag Fiet,

Dank voor je mooie en snelle feedback.

wat betreft de verleden tijd: ik bedoelde deze passage als terugblik op de situatie voor de dood van Cecilia. Maar ik zal er nog eens goed naar kijken of ik aanpassingen kan doen.

Ik wissel Victor af met hij. Maar ook daar zal ik nog naar kijken. Af en toe kies ik er bewust voor zijn naam te noemen, maar misschien iets te vaak in dit verhaal.

Hoi Nel, prachtig! Goede titel en indringend geschreven. Ik heb genoten van je verhaal!

Dankjewel, Chantal. 🙂

Hoi Nel,

Mooi en ontroerend verhaal. Kleinigheidje waar ik mij aan stoor, in de zin 'Weer teisteren hem de laatste beelden van de omgevallen keukentrap.' zou ik 'hem' achter 'keukentrap' zetten. 

Dank je wel, Jurrit. Ik heb de zin veranderd in:

“Elke nacht trekken de beelden van de omgevallen keukentrap in zijn dromen voorbij.”

Dag Fief,

Ik heb mijn verhaal enigszins aangepast. Een witregel verwijderd, waardoor de verleden tijd hopelijk duidelijker is.

Hoi Nel, met het weghalen vd witregel maak je de tekst niet beter. Die zorgt juist voor het overzicht. Miischien ben ik de enige die vindt dat  die alinea in de tegenwoordige tijd beter leest. Dan inderdaad gewoon laten staan. Maar probeer het voor jezelf eens in het heden te lezen.

Wanneer is het stilzwijgen begonnen? En het eindeloze staren? Sinds wanneer plukt ze geen bloemen meer? Haar ogen sprankelen niet meer. Wat hij ook probeert, het huis blijft stil zonder haar lach.

En dan ga je weer terug naar de herinnering. Maar zoals gezegd, als ik de enige ben die dat vindt moet je het zo laten. Dat moet je sowieso doen als je het oneens bent, het is tenslotte jouw tekst die ik desondanks graag gelezen heb. Fijn weekend.

Hallo Nel,

Indringend verhaal heb je geschreven, maar het stelt me teleur dat je niet vertelt wat er gebeurd is. Het blijft bij de hulp die ze afwijst. Maar waarom? Je roept een verwachting op die je niet inlost. Dit komt op mij over als een gemakkelijke uitweg. Twee zelfmoorden wegen dan te zwaar.

Hoi Nel, knap geschreven. Als lezer word ik in het verhaal meegenomen. Pas op het eind slaat de twijfel bijna ongemerkt toe. Ik denk een moord en zelfmoord? Mooi ook hoe het verhaal telkens schakelend tussen v.t. en t.t.
Misschien

‘Vind je het niet te lawaaiig  om vlakbij het spoor te wonen?’ vroegen de dorpelingen hem in het begin. De laatste jaren stellen ze hem geen vragen meer.

Vanuit zijn slaapkamerraam heeft hij uitzicht op de treinrails met daarachter grasland en heuvels.

veranderen in

‘Vind je het niet te lawaaiig  om vlakbij het spoor te wonen?’ vroegen de dorpelingen hem in het begin.

De laatste jaren stellen ze hem geen vragen meer. Vanuit zijn slaapkamerraam heeft hij uitzicht op de treinrails met daarachter grasland en heuvels.

Ik haal niet uit het verhaal dat het om twee zelfmoorden gaat. Zoals ik het lees is Cecilia gevallen. De voorbijrazende treinen geven Victor het gevoel dat de tijd even stilstaat en Cecilia zo weer binnen kan lopen. Ik lees daar niet uit dat hij zich voor de trein gooit.
Maar misschien heb ik het niet goed begrepen.

Ik hoop dat je gelijk hebt, Fief.

Dag Fief,

Ik heb erover nagedacht, maar vóór mij past de verleden tijd het best. Er wordt gerefereerd aan het verleden.

Dag Katja,

Dank voor je reactie. In dit korte verhaal gebeurt er veel onder de oppervlakte. Misschien te veel en leent dit thema zich meer voor een langer verhaal.

Dag Novus,

Dankjewel voor je feedback. Je denkt in de goede richting. Inmiddels heb ik een tweede versie geschreven en deze erboven geplaatst. (De witregels krijg ik niet zoals ik wil op dit forum. waarschijnlijk, omdat ik kopieer uit WORD).

Wat een mooie tekst! Ik vind je einde interessant, ik dacht namelijk dat hij gewoon al genietend buiten naar de trein ging kijken, maar na het lezen van de reacties ben ik daar niet meer zo zeker van... Als je dat wel duidelijk wil hebben voor de lezer moet je nog wat hints geven, maar je kunt het natuurlijk ook lekker open laten.

Deze zin vind ik prachtig: De glans van de meubelen verdween onder een dikke laag stof. - zowel letterlijk als figuurlijk is de glans van het leven verdwenen nu zij er niet meer is. Dat doe je heel mooi en dat kunnen maar weinig mensen!

Annemieke Heller, hartelijk dank voor de mooie feedback. Ik koos er inderdaad voor om het einde niet al te expliciet te maken en daardoor ruimte over te laten voor de lezer.