#310 Hoofdpersonage

Vijfenvijftig kaarsjes passen niet meer op één taart; Niet op een grote voor twaalf personen, en al zeker niet op de miniversie die ik voor mezelf heb gekocht. Vijfenvijftig doorleefde winters, terwijl jij nooit ouder dan vierenvijftig zal worden. Was dat wel het geval geweest dan had jij een taart gebakken, want daar hield je van, en dan hadden we die samen met vrienden en familie verorberd, want ook daar hield je van. Stilte kon jou breken, terwijl je in drukte opleefde.

Het spijt me dat we er maar niet in slaagden om een kind te adopteren, het spijt me dat ik jou zelfs geen kans heb gegeven om pleegzorg uit de doeken te doen. Het spijt me. Echt.
Achteraf is het natuurlijk gemakkelijk om spijt te hebben, moest je nog leven had ik waarschijnlijk halsstarrig blijven beweren dat kiezen voor pleegzorg, kiezen voor problemen is. Misschien wou ik je gewoon niet delen, misschien was ik te hebberig, te bezitterig tegenover jou.

De meeste mannen van onze leeftijd hebben kinderen, maar wij hebben geen andere relatie gekend dan de onze. Daar prijs ik mezelf nog elke dag gelukkig voor. Wij hebben onszelf nooit moeten verstoppen, want we vonden elkaar al vroeg in het jongvolwassen leven, en we zijn nooit meer van elkaars zijde geweken. We waren er in goede en kwade tijden, en dat is vrij letterlijk te nemen, want man, jij kon een furie zijn.

Het was vandaag nog moeilijker om mijn belofte te houden door de gedachte dat jij nooit vijfenvijftig zal worden, maar ik ben het taartje gaan halen. Ik heb er zelfs een verjaardagskaars op geplaatst ter versiering. Kleine moeite, want we hadden er nog in de kast liggen, maar evenzeer onnodig zonder aansteker, zonder wens. Maar ik probeer tenminste mijn belofte te houden, al slaag ik daar amper in. Het zegt me niets om terug op het paard te springen, zoals jij zei, of om nieuwe dingen te beleven, te proeven, te ontdekken. Ik wou mijn oude dagen met jou slijten; Samen met een lach en een traan praten over vervlogen tijden, nostalgisch terugkijken op avonturen, en genieten van de reizen die later nog op de planning stonden.

Later, zal later blijven.

Misschien moet het leed nog slijten en het gevoel van missen nog afvlakken zoals het kuiltje in het matras aan jouw zijde reeds heeft gedaan. Maar tot dan ben ik nog niet klaar om mijn belofte aan jou volledig na te komen. Tot dan zal ik mijn verjaardag alleen vieren, want jij was het geheime ingrediënt. Jij maakte mijn verjaardag speciaal.

Smakelijk, mijn lief.
Het leven zal nooit meer hetzelfde smaken, zonder jou.