#310 - Een dinsdag in september

Om half elf helpt de wekker haar uit de droom. Het is weer eens laat geworden de vorige dag. Ze beziet nevelig de restanten daarvan in het halfduister rondom. God, wat een pokkezooi. Als ze bukt voor haar kleren golft de misselijkheid binnen. De badkamer haalt ze nog wel, maar de toiletpot net niet. Roodbruine drab met brokjes, dus wijn (of bloed?) en oja de paar hapjes pita van Tom. Hij wou niet blijven want moest zogenaamd vroeg op, de etter. Met de handdoek veegt ze het grootste deel weg en propt hem in de volle wasmand.

Ze plast onder de hete douche en poetst haar tanden. Na een half uur is de mist grotendeels verplaatst van haar hoofd naar de kamer. In de spiegel veegt ze een venster waardoorheen Vivian haar aankijkt. Eerder veertig dan dertig. Jeemig wat een ellende; iemand moest haar eens een schop onder de kont geven. Maar wie? Pap dood, Olaf weg en mam... Nee.

De bel. Ze schiet in haar badjas en wankelt zo snel als mogelijk naar beneden. Tien over elf. Dat zal die Belg zijn.

'Maai Viv, wat ziet deruit. Ziek?'

'Ja beetje. Vrouwendingetjes weetjewel. Kom in JP.'

Ze trekt de rolluiken omhoog en haalt het spul uit de keuken; de Belg onderzoekt, knikt, betaalt en vertrekt na wat snelle blikken op de berg vuilniszakken in de gang en de omgeving buiten. Ja shit, de container is vol. Die had ze voor achten aan de straat willen zetten. Nuja over vier weken dan maar.

Op de bank een stickie. Pff, eindelijk rust, dat heeft ze verdiend. Wat te doen vandaag? Eten? Opruimen? Er is nog een bodem in die fles. De Ketel1 van Tom. Ze haat Tom en neemt een flinke slok. Het helpt tegen kater en muizenissen. Kon ze maar eens huilen.