'Tot Morgen!'

Tegenwoordig is lichaamstaal of non-verbale communicatie hot.
Het belang ervan zou zelfs veel groter zijn dan wat je effectief kraamt.
Ik heb iets ontdekt.
Nu zit ik misschien al iets te lang thuis, maar toch.
Voorwerpen hebben ook lichaamstaal.
Nee echt.
Neem nu de afwas.
Nu de vier huisbewoners dagelijks drie maaltijden en tig snacks achterover slaan, lijkt de afwas als een groot onoverwinnelijk leger telkens dichterbij te komen. Zoals een computerschaakmeester, die, telkens je denkt hem overwonnen te hebben, zichzelf verbetert en opnieuw toeslaat.

Als ik op de doordeweekse avond hem (ja, je leest het goed, volgens Van Daele is de afwas mannelijk) voorbijwandel, dan probeer ik heel hard om geen oogcontact te maken.

Doe ik het toch, dan doet hij het. Subtiel, misschien, het is maar hoe je het bekijkt;

Die streep mayo lijkt verdacht veel op vettige knipoog,
het eenzame kopje koffie laat een traantje,
of dan weer zijn het een stapel potten die me een meewarige blik toewerpen.

Altijd anders, creatief is hij wel.

Vanbinnen schreeuw ik heel hard "Nee! Nee ik kom niet terug! Ik wandel nu de hoek om naar de zetel en dan zijn jullie allemaal lekker uit het zicht!

Als ik eenmaal in de zetel zit, glimmend van trots en procrastinatie (trots omdat ik de smeekbedes heb kunnen negeren, en trots omdat ik weer eens dit fantastisch woord in een zin kan puzzelen), dan komt zijn vriendje op mijn schouder zitten.

Zijn vriendje heet 'ratio', is vol van zichzelf en loopt zich de hele tijd te herhalen, net zoals de afwas zelf trouwens. Met een grijns die hij moet hebben afgekeken van Draco Malfidus fluistert hij in mijn oor: de afwas staat er morgen toch nog, toch nog toch nog.

Stampvoetend loop ik naar de keuken en maak ze in een vliegensvlug tempo schoon.
Met toegeknepen ogen wil ik kwaad de vaatwas dichtklappen, als een uitgeknepen sponsje met me een scheve glimlach toewerpt, alsof het wil zeggen: tot morgen!