#304 De laatste Polska

Soms heeft Nadine het idee dat ze het niet meer aanvoelt. Haar benen verplaatsen zich in het ritme, maar zonder bestemming. Alsof ze weer net is begonnen werkt ze de hele lijst met passen af, zonder bravoure. Agneta’s donkere vlechten komen weer even terug. Ze hoort haar rasperige stem. Wanneer ze haar probeert te pakken tast ze in het duister. 

Drie maanden geleden hadden ze voor het laatst de Polska mogen dansen. Altijd al trokken ze veel bekijks, maar nu meer dan anders.  Misschien kwam het door al die van tevoren eindeloos gerepeteerde bewegingen die niet bij de traditionele dans hoorden. Of wellicht waren veel toeschouwers niet gewend aan een danspaar dat uit twee meisjes bestaat.  

Fysiek dansen werd zoomdansen. Elkaar virtueel vasthouden, bewegingen volgen en vooral proberen lief te hebben. Zo dicht met je hoofd naar het scherm, om de illusie te geven dat je elkaar toch kan aanraken. Niet altijd een volledige connectie. Misschien was alles wat ze hadden dan toch afhankelijk van het fysieke. Nadine denkt soms dat ze niet op een andere manier zouden kunnen communiceren dan de dans.  

Drie weken geleden was alles wat er aan connectie nog over was, weg. Appjes beantwoordde Agneta niet meer, de zoomuitnodigingen werden niet beantwoord, ze nam zelfs haar telefoon niet op. Nadine zag alle dramatische berichten vanuit Zweden en eigenlijk was de conclusie wel te trekken. Een long lijkt te weinig om kans tegen die ziekte te hebben. Elke meeting zwoor Agneta plechtig dat ze er alles aan zou doen het niet te krijgen. Nadine wil eigenlijk de conclusie niet trekken. Of misschien kan ze de conclusie wel helemaal niet aan. 

Ze had het ticket gekocht voor de radiostilte. De hele nacht Polska dansen tijdens de Midsommar was het doel. Nu is het vereenvoudigd tot haar zien. Gewoon een blik, een teken van herkenning. En dan ook met haar te dansen, maar dan niet vanuit hun sterk competitieve geest die inspeelt op alle passen correct uitvoeren. Eerder vanuit het idee dat ze nu vrij zijn om weer ten volle elkaars fysieke aanwezigheid te bestatigen. Leidend en volgend, vol expressionistische uitingen of uitdrukkingsloos.  

Eigenlijk heeft ze van niemand toestemming nodig. Er kunnen geen praktische bezwaren zijn die twee zielsverwanten ervan weerhouden een volledig fysiek evenwicht te creëren. Maar er was een vader die zei toch maar even naar de persconferentie te kijken.  Nadine hoorde hem verder nog iets zeggen over Anders Tegnell en ‘laconiek coronabeleid’. Ze weet niet waarom ze gehoorzaamde. Nadine kent alle waarschuwingen, maar iets zegt haar dat deze nietszeggend zijn.  

‘Het negatieve reisadvies wordt hierbij opgeheven, behalve voor het Verenigd Koninkrijk en Zweden. En omdat we het coronagepruts van dit laatstgenoemde land helemaal zat zijn hebben we besloten tot een economische boycot. Dit houdt in dat er voorlopig geen nieuwe IKEA-vestigingen worden toegestaan en de bestaande vestigingen zich niet verder uit mogen breiden. En in ieder geval de komende maanden verbieden we de radiostations om muziek van Zweedse muzikanten zoals ABBA en Avicii te draaien. En vanzelfsprekend zijn Polska’s de komende tijd ten strengste verboden. Overtreders hiervan kunnen een levenslang Midsommar-verbod verwachten.’ 

De eerste zin werd luid en duidelijk uitgesproken. De rest van het verhaal zou ook een weerspiegeling van Nadine’s gefrustreerde, alle kanten op springende, gedachtenspinsels kunnen zijn. Ze betwijfelt of ze uit een rare vorm van stil protest haar ticket zal verscheuren.  Instinctief start ze de Zoom op en nodigt haar fysieke zielsverwant uit. Iets zegt haar dat ze nu wel zal reageren.