schrijfopdracht # 304 - De schommel
De schommel
Om zijn vrouw niet wakker te maken schoof Bruno voorzichtig uit bed. Met zijn schoenen in de hand liep hij de trap af om ze pas aan te doen op het bordes. De midzomernacht ontving hem met een aangename koelte. Het schijnsel van de volle maan die omringd was door ontelbaar veel schitterende sterren gaf extra kleur aan de bloemen en het gras. De zoete geur van rozen en vers gemaaid gras liet hem diep ademhalen.
Ondanks al dit schoons bleef de pijn zijn hart teisteren. De pijn die hem was gaan vergezellen bij het heengaan van zijn zoontje. Ruw uit het leven geduwd door een ongeval. Sindsdien had Bruno last van slapeloosheid en was hij begonnen met 's nachts in de tuin rond te lopen. Bij slecht weer stond hij stil onder het bladerdak van door de regen druipende bomen. Totdat hij koud van binnen en van buiten terug beschutting zocht in de stille beslotenheid van het huis. Met als metgezel zijn nooit aflatende pijn.
Langzaam drentelde Bruno over het gazon waar verleden jaar zijn zoontje nog met de hond aan het ravotten was. Hij bleef staan bij de schommel en gaf er een zacht duwtje aan. Het piepende geluid van de kettingen deed hem eraan denken dat hij de schommel eens moest smeren. Of zou hij hem in het tuinhuis onderbrengen? Het kind was er niet meer om juichend de schommel hoger en hoger te laten gaan. Of toch wel? Hij zag bengelende beentjes, een blond krullenkopje, armpjes stevig om de kettingen geklemd. Bruno kneep zijn ogen stijf dicht. Toen hij ze na enkele seconden opendeed, hing de schommel stil en keek zijn zoontje hem met glanzende ogen aan.
“Vooruit, paps, geef me een zetje”, zei hij. Verstomd deed Bruno wat hem gevraagd werd.
“Hoger”, schaterde de kleine jongen, “hoger en hoger, paps, totdat ik in de hemel kom. Ik wil terug. Ik heb het daar goed naar mijn zin. Ik mis jullie, maar er zijn veel vriendjes om mee te spelen.”
Weer deed Bruno wat hem gevraagd werd. De schommel ging hoger en hoger, tot aan de sterrenhemel. Heel in de verte hoorde hij nog het gejuich van zijn zoontje. Het geknars van de kettingen viel weg.
Door de stille van rozen geurende nacht wandelde Bruno terug naar het bordes, een glimlach rond zijn lippen.
Hoi Marijcke, ik zie dat we…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Marijcke, ik zie dat we bijna eenzelfde verhaal hebben geschreven. Allebei over het verdriet over het verlies van een kind waarbij er weer even contact is in deze bijzondere nacht.
Hoi Marijcke, erg mooi…
Lid sinds
13 jaar 9 maandenRol
Hoi Marijcke, erg mooi geschreven! En wat een toeval inderdaad dat Fief en jij voor hetzelfde onderwerp hebben gekozen.
Een ontroerend verhaal…
Lid sinds
6 jaar 8 maandenRol
Een ontroerend verhaal Marijcke, mooi beeldend geschreven. In die eerste alinea ruik ik de rozen, ik zie en voel de koelte van die midzomernacht, met het maanlicht over de tuin. Mooi ook het beeld van het jongetje op de schommel, de bengelende beentjes en die armpjes om de kettingen geklemd. Je gaf de magie van midzomernacht hier een fijne plek; het verzachten van de pijn van een vreselijk verlies. Mooi gevonden!
Een suggestie; bij de start van het verhaal schrijf je beeldend, en ruik en zie ik de tuin, ik hoor de krakende schommel en het schaterende zoontje. Je eindigt met drie losse zinnen, nogal abrupt. Het evenwicht in het verhaal is voor mij hierdoor weg. Je kunt dit eenvoudig oplossen door ook in die laatste zinnen kleur en/of geur toe te voegen, bijvoorbeeld bij de herinnering aan die magische nacht.
Dag Fief, hoe wonderlijk dat…
Lid sinds
16 jaar 6 maandenRol
Dag Fief, hoe wonderlijk dat we hetzelfde thema hebben gekozen voor deze opdracht. Dat noemt men zielsverwantschap. Mooi toch! Nog een fijne zomerdag toegewenst.
Dank voor je bezoekje hier.
Dag Marijcke, ... je…
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
Dag Marijcke,
... je ontroert me diep. Kon dit maar realiteit zijn. Dromen over een verleden tijd kunnen soms ook echt lijken en geven soms, hoe gek ook, troost.
Dank voor je verhaal.