#304 Magie van de volle maan

Met grote ogen staart Jenny naar het lege bed. Het laken is teruggeslagen.
‘Jonas is naar de engeltjes,' zegt Maaike alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Jenny kijkt naar haar dochtertje dat naast haar komt staan. Ze wil iets tegen haar zeggen, maar het geluid blijft in haar keel steken.
Tien minuten geleden lag hij hier nog. Zo sereen. Zijn gezichtje bleek, zijn ogen gesloten, zijn favoriete knuffel in zijn arm geklemd. Nu is zijn bed leeg en ze begrijpt er niets van.

‘We moeten papa halen,’ is het enige wat ze uit weet te brengen.
‘Papa is weg. Hij brengt Jonas naar de engeltjes.’ Maaike wijst naar het raam.
Met grote ogen kijkt Jenny haar dochtertje aan. Ze schuift de gordijnen opzij. Het heldere maanlicht verlicht de tuin en in de verte ziet ze hem lopen: Frank. Hij heeft Jonas in zijn armen en loopt naar het bos dat aan hun tuin grenst.
Zo vlug als ze kan rent ze naar buiten.

‘Frank, wat doe je?’ enigszins buiten adem gaat ze voor hem staan om hem tot stoppen te dwingen.
‘Ga opzij, ik moet …’
Ze ziet zijn betraande gezicht, de ontsteltenis in zijn ogen.
‘Frank, je kunt hem niet zomaar …‘
‘Ga opzij, het is bijna tijd.’
Ze snapt er niets van, maar de blik in zijn ogen zegt haar dat hij niet te stoppen is.
Dan voelt ze iets trekken aan haar rok en ze ziet dat Maaike haar gevolgd is. Ze pakt de kleine meid op.
‘Papa gaat Jonas naar de engeltjes brengen,' herhaalt Maaike.
‘Frank?’ probeert Jenny nog een keer, maar Frank loopt stug door naar het bos, Jonas stevig in zijn armen geklemd. Met moeite kan ze hem volgen in het donker. Het bladerdek van de bomen weert het maanlicht.

Even later bereiken ze een open plek. Een cirkel van rotsen markeert het middelpunt, fel beschenen door het licht van de volle maan. Frank legt het lichaam van Jonas in het midden van de cirkel. Hij kijkt op zijn horloge; bijna middernacht.
Maaike wurmt zich los uit de armen van haar moeder en loopt naar Jonas. Ze gaat naast hem zitten en pakt zijn hand vast. Zachtjes zingt ze een liedje. Jenny kent het niet. Ze heeft het haar nooit horen zingen, maar het klinkt zo mooi.
Dan ziet ze dat het licht verandert. Op de plaats waar Jonas ligt, lijken de stralen van de maan uiteen te vallen in zilveren glittertjes. Maaike staat op en gaat buiten de cirkel staan.
‘De engeltjes,’ fluistert ze tegen haar moeder. Met haar ene hand pakt ze de hand van Jenny, de andere houdt ze open en één van de glittertjes landt op haar hand.

Frank gaat naast zijn vrouw staan en slaat een arm om haar schouder.
‘Het is tijd.’
Verbijsterd ziet Jenny dat Jonas begint te bewegen. Gedragen door de glitters staat hij op. Ze loopt naar hem toe en hij kijkt haar aan.
‘Lieve mama, ik moet gaan. Wees niet verdrietig, waar ik naar toe ga is het heel mooi. Daar wacht ik op jullie.’
Maaike fluistert iets tegen het glittertje op haar hand en deze voegt zich bij de rest om een zwerm rondom Jonas te vormen.
Het lichaam van Jonas verandert langzaam in een evenbeeld van glitters en wordt opgenomen in de zwerm. Klokslag middernacht transformeren de glitters zich weer tot de stralen van de maan en de plek in de cirkel is leeg.
‘Jonas is nu een engeltje.’