#302 Sweeney Schrot

Voor een kapper heeft hij zelf een flinke coupe ravage. Al wordt Sweeney alom geprezen als de beste kapper in het dorp. Vandaag heb ik de fortuinlijke eer om als eerste, sinds de plaag, in zijn kappersstoel plaats te nemen. 
Elegant bindt hij het schort om mijn nek en houd zijn handen omhoog. Als een ware kunstenaar kijkt hij of alles binnen de juiste parameters zit.
‘Hetzelfde zoals altijd?’ Ik knik. Sweeney gaat aan de slag en een gevoel van heimwee gaat door mijn lichaam. Zijn knippen heeft iets ritmisch, een componist die zijn muziek tot in de puntjes uitwerkt.
‘Ik moet zeggen, mijn beste Jonathan, hoop dat ik u niet beledig, maar er zijn wat pondjes bijgekomen sinds de laatste keer dat u zag.’
‘Klopt, als je de straat niet op mag en twee maanden geen beweging hebt, dan groeit het lichaam rijkelijk, ik was ook vrij mager.’
‘Ja, dat was jammer.’
‘Sorry?’
‘Excuseer mij, ik bedoel u heeft zo een mooi gezicht, nu het wat voller is, het brengt de contouren beter naar voren.’
‘Ah, dank je Sweeney. Hoe is het jou dan vergaan, heb je wel de slagerij nog draaiende kunnen houden?’
‘Helaas, dankzij de plaag kon de levering van ons vlees niet doorgaan, er waren wel wat opties, maar zoals je weet, wil ik alleen maar kwaliteit verkopen.’
‘Daar heb je gelijk in, toch mis ik vooral je heerlijke quiches.’
‘We zullen ze weer heel snel op voorraad hebben.’ Sweeney lacht met een vreemde grimas.
‘Scheren?’
‘Uiteraard, mijn beste heer.’
‘Fantastisch.’ Sweeney neemt het scheerschuim en zeept mijn hele gezicht in. Als een ware professional gaat hij met zijn vertrouwde scheermes over mijn wangen.

Zodra hij bij mijn nek aankomt schiet hij uit.
‘Au.’
‘Sorry, dat was niet mijn bedoeling.’
‘Kan gebeuren.’ Hij gaat verder en schiet opnieuw uit.  Ik kan horen dat hij zich duidelijk opwindt. Hij beweegt het mes over mijn keel, maar er gebeurt niet veel.
‘Sweeney waar ben je mee bezig?’ Hij stopt met scheren.
‘Dat verdomde mes is bot geworden.’
‘Is niet erg, het ziet er goed uit.’
‘Nee, dat kan ik niet accepteren, het moet perfect zijn.’ Hij staat op en loopt naar achteren. Op de achtergrond hoor ik een slijpmachine tekeergaan.

‘Zo, nu is het stukken beter.’
Inmiddels heb ik zelf mijn gezicht al afgedroogd.
‘Sweeney, het is echt niet meer nodig, het is goed zo.’
‘Maar…’ stamelt hij.
‘Het kan niet altijd perfect.’
‘Je hebt gelijk. Ik zal nog even de wenkbrauwen doen en dan zijn we klaar.’ Opnieuw loopt hij naar achteren. Terwijl hij terugkomt hoor ik een snerpend geluid over de grond gaan. Vanuit een hoek in de spiegel zie ik opeens een object op mij afkomen. Het mist net mijn hoofd en de tafel die voor mij staat, wordt helemaal aan gort geslagen. Ik spring op uit mijn stoel en zie Sweeney met een immense mokerhamer staan.
‘Wat heeft dit te betekenen?’
‘Uhm, er zat daar een spin...’
‘Laat de wenkbrauwen maar zitten, ik wil graag betalen.’