Schrijfopdracht #302 - Coronakapsel

Haastig loop ik zigzaggend over straat. Ik probeer mensen met grote bogen te ontwijken, terwijl ik het tempo erin houd. In de ruiten van een passerende bus zie ik mijn spiegelbeeld langs flitsen. Geen prettig gezicht met dat uitgegroeide model en die scheve pony. Ik kan helaas vertellen als ervaringsdeskundige dat het een slecht idee is om zelf je haren te knippen. Ik hoop dat Annelies er nog wat van kan maken, als ze tenminste haar kunde niet is verleerd de afgelopen tijd.

Voor de kapsalon aarzel ik even op de drempel. Een deel van de ingang is afgezet met rood lint. Midden in de deuropening staat een pilaar met daarop een geplastificeerde vragenlijst en een plantenspuit met handalcohol ernaast. Ik neem de vragenlijst door en omdat ik overal ‘nee’ op kan antwoorden, spuit ik mijn handen in en neem plaats op de enige stoel in het wachtgedeelte die niet is afgeplakt. Lang hoef ik niet te wachten, voordat Annelies met een stralende glimlach naar me toe loopt.

‘Mevrouw Hendriks, wat fijn u weer te zien! Komt u maar mee, dan gaan we uw haar eerst even wassen.’

‘Hallo Annelies, ook goed jou weer te zien.’ Ik sta op en loop gedwee achter haar aan.

‘En hoe gaat het met u? We hebben elkaar al zo lang niet meer gezien! Bent u goed de afgelopen tijd door gekomen?’ Ze begint mijn haar te wassen.

‘Ja, gelukkig wel. Maar hoe was het voor jou de afgelopen acht weken? Heb je het werk erg gemist?’ Ik knijp mijn ogen dicht als ze mijn haar afspoelt bij mijn voorhoofd.

‘Ja, afschuwelijk! Ik werd helemaal gek in huis. Het was ook een grote omslag natuurlijk. Van elke dag omringd zijn door klanten, naar twee maanden thuis opgesloten zitten met man en kinderen.’ Ik zie haar onwillekeurig huiveren terwijl ze een handdoek pakt. ‘En dan moest ik mijn kinderen ook nog helpen met hun lessen, vreselijk. Zo, loopt u maar mee dan mag u plaatsnemen op de tweede stoel. Wilt u wat te drinken?’

‘Thee graag. Over kinderen gesproken, heb je al gehoord dat Marloes Janssen zwanger is? Ik begreep dat ze voor controles naar het ziekenhuis moest, maar dat het gelukkig allemaal goed gaat. Ze vertelde ook dat het een vreemde ervaring was om in het ziekenhuis te zijn. Helemaal uitgestorven zei ze.’

‘Nee, wat leuk voor haar! Zij heeft voor morgen een afspraak staan! Maar ik ga haar straks wel afbellen, want ik vind dat eigenlijk niet zo’n prettig idee. Straks heeft ze Corona opgelopen in het ziekenhuis.’

Ik kijk haar bevreemd aan, en vraag me af of ik me hiermee moet bemoeien. Gaat ze straks ook mensen weren die voor een gebroken been naar het ziekenhuis zijn geweest? Wat een onzin. Ze ziet mijn gezicht niet, want in gedachten verzonken geeft ze me de thee aan, en richt vervolgens haar aandacht op mijn piekerige haar. ‘Maar goed, wat kan ik voor je doen? Kleurtje? Model bij knippen? Je pony...’

Ik moet glimlachen om haar wanhopige blik, al zinkt daardoor de moed mij in de schoenen. Ik besluit me niet te mengen in haar zaken en me te richten op mijn eigen persoonlijke drama. ‘Alles dat nodig is om niet meer voor gek te lopen.’

Lachend begint ze te knippen. ‘Ik zal mijn best doen.’