“Heb je de kapper al gebeld?” roept mijn vrouw terwijl ik mijn tanden nog sta te poetsen.

“Hoe kan dat nou? Ik ben net wakker!” roep ik terug met mijn tandenborstel in mijn mond. Ik erger mij ontzettend aan haar gedram. Ja, ik weet ook wel dat het tijd wordt om naar de kapper te gaan. Normaal gesproken was ik vier weken geleden al gegaan, maar ja corona hé!

“Ja volgende week dinsdag is goed,” antwoord ik de kapster aan de telefoon.

“Volgende week pas,” reageert mijn vrouw geërgerd, “ik heb je nog nooit met zulk lang haar gezien.”

Ik reageer niet. Ik heb een hekel aan de kapper. Ik hou er niet van om lang naar mezelf te kijken. Gelukkig heb ik een bril, waardoor ik mijzelf vaag zie. Behalve dat ik licht bijziend ben, ben ik ook lichtelijk doof. Dat betekent dat ik mensen slecht kan verstaan. Ik heb mijzelf in de loop der jaren dan ook liplezen aangeleerd. Ik kan mensen niet volgen als ik hun lippen niet zie. In een gesprek richt ik mij altijd op de mond van mijn gesprekspartner en nooit op de ogen.

Kappers hebben de neiging om social talk te voeren terwijl ze aan het knippen zijn. Doe maar niet, ik kan het niet horen, ik kan het niet zien en het gaat nergens over. Ik stel een kappersbezoek daarom zo lang mogelijk uit, pas als in mijn schaduw de lengte van mijn haar zichtbaar wordt bel ik de knipmevrouw.

De coronacrisis kwam mij goed uit, ik wist dat ik voorlopig geen knipbeurt hoefde te ondergaan. Mijn vrouw deelde haar ergernis over mijn te lange haar bijna dagelijks. Ik kwam er niet onderuit dan dat ik het telefoonnummer van mijn kapsalon zou draaien, toen ook de kappers weer klanten mochten ontvangen.

En nu zit ik hier. Ik zie mezelf met een mondkapje om. Ik zie de kapster met een mondkapje om. Ze vraagt, terwijl ze haar mondkapje even verwijderd heeft: “Hoe wilt u het?” Ik volg haar beweging en met mijn mondkapje op mijn kin zeg ik: “Zo kort mogelijk, het wordt een hete zomer.” Ze begint met knippen én praten. Ik versta haar niet. Ik draai met mijn hand rond mij oor, om te laten weten dat ik haar niet versta. Ze knikt, trekt haar mondkapje van haar mond en “gaat u nog met vakantie?” Ze sluit haar mond weer met het kapje af. “Ik knik.” Ze maakt zo nu en dan mijn mondkapje los om het haar bij mijn oren te knippen.

Na een kwartier in stilte geknipt te zijn, pakt ze een spiegel en laat mij het resultaat van achteren zien. Ik pak mijn bril en steek een duim omhoog.

Een knipbeurt uit duizenden: ze weet niet waar ik op vakantie ga, niet wat voor werk ik doe, en waarom ik nu tijd had om haar te bezoeken, ze weet niets van mijn kinderen en kleinkinderen. Ze weet alleen dat ze me naar tevredenheid geknipt heeft, dat zag ze aan mijn opgestoken duim.