"Soms moet je anderen ontrouw kunnen zijn om jezelf niet ontrouw te zijn."

Jaren had hij altijd gedaan wat hem gevraagd werd, nooit een zijsprongetje gemaakt. Niet omdat hij niet durfde, maar omdat hij niet wist hoe. Als kind had hij netjes in de rij gelopen, vouwde hij zijn handjes inelkaar wanneer dat van hem werd gevraagd.  'Nee Simon, jou mening doet er niet toe.' Er fluisterde altijd iemand naar hem, bijna onverstaanbaar.

Nu schreeuwde hij, luid en duidelijk. Er was geen verwarring meer, nog nooit zo helder had hij zijn pad voor zich uit zien lopen. Hij hoefde enkel zijn voetstappen in het mulle zand te zetten. Het was diep, te diep om er ooit weer uit te kunnen klimmen. Toch twijfelde hij geen moment, keek niet meer op of om. Te lang werd hij gevangen gehouden in zijn eigen lijf. Simon maakte zijn eerste, en laatste eigen keuze.